De duurzaamste hut ter wereld

Het verhaal


Een tijdje geleden heb ik op deze plek geschreven over het plan dat Tim en ik hebben bedacht om een nieuwe hut te realiseren. Dat stuk ontstond in een golf van enthousiasme. Ik schreef het op een vrijdagavond na een drukke werkweek om twee uur 's nachts. Adrenaline dus.
Inmiddels zijn we een half jaar verder. De adrenaline is grotendeels uitgewerkt. En nu?

Oude man?


Tijdens die vrijdag/zaterdagnacht realiseerde ik me meteen dat het niet makkelijk zou worden. Pas een hele tijd later realiseerde ik me nog iets anders, grappig genoeg. Het idee om een hut te exploiteren is al 35 jaar oud en de reden dat wij wonen waar we wonen en doen wat we doen, is precies dat. Ons huidige optrekje is echter geen berghut geworden. Tóch de behoefte om nog voor het heengaan alsnog? Wie zal het zeggen.

Het idee is aan het rijpen. En niet alleen aan het rijpen in een koele kelder, er wordt aan gewerkt op meerdere fronten tegelijk.
Balkonhekjes in een parallel universum








Niet lang nadat wij dat idee hadden, kreeg ik een mail van een kennis-architect. Toevallig was ik aan het nadenken om hem te benaderen voor het ontwerpen van onze hut, daarover later meer.

Hugo, zo heet hij, was bezig met een ontwerp voor een klassieke woning. Daar moeten balkonhekjes in met een klassieke uitstraling, maar niet te truttig. Zoiets als bovenstaand fotootje.

Nu is het Nederlandse arbeidsloon hoog en alles wat je "out of the box" laat maken duur. Daarom benaderde Hugo mij. Of ik dat niet voor een scherpe prijs kon regelen? Het zal zijn mensenkennis geweest zijn, want zoiets uitzoeken vind ik beestachtig leuk en binnen een paar dagen kreeg hij dan ook een diarree van mails met ideeën, vragen en uiteindelijk een richtprijs. Gemakshalve heb ik er ook eentje in Nederland laten maken, een offerte bedoel ik, om de transportkosten eventueel te drukken. Want het idee om hier een paar balkonhekjes te laten maken en die dan naar Nederland te verschepen, vind ik niet zo duurzaam.
De dominee in mij

En, dat komt er bij: Als je genoeg geld hebt om een huis met klassieke uitstraling te laten bouwen, moet je niet zeiken over een paar honderd €€€. De dominee in mij is dat.

Onbewust werd mijn herderlijke gemoed nog eens extra getriggered door een zinnetje dat Hugo in zijn slotmail liet rondslingeren. Hij had net een contract getekend om een Autarkisch Huis te ontwerpen. Een uitdaging!

Nu ben ik vóór duurzaam, maar tegen holle claims. Hoe komt dat?
Waarom we ons ergeren aan duurzaam

Ten eerste is Duurzaam saai & vervelend. Dat schiet niet op. Je mag niet vliegen, je mag geen vlees meer eten, je mag niet onder de douche zolang als je wilt, je mag niet.........Althans dat mag je allemaal niet als je een precieze duurzame bent. Bovendien wordt de boodschap uitgedragen door irritante betweters (dat heeft Nadia Bashir een paar jaar geleden ontdekt) én, of maar, nog belangrijker, volgens Florien Cramwinckel, appelleren die irritante betweters (wroeten in een open wond zou je het ook kunnen noemen) aan iets wat we donders goed weten maar waar we niet aan herinnerd willen worden. In het Psychologisch lab meetbare vaatvernauwing en hartslagverhoging levert dat op.

Het lijken, en zijn, twee kanten van dezelfde medaille. Tegenwoordig zijn er ook rekkelijke duurzamen. Als we het streven naar autarkie opvatten als de ultieme duurzaamheid, leidt dat binnen dit domein tot het span van geitewollensokken autarken versus technologische autarken.

Die laatste groep, de rekkelijken, springt over de horde van comfortverlies & gedragsverandering heen door te stipuleren dat je met het inzetten van de modernste technologieën géén concessies hoeft te doen aan je gedroomde levensstijl. 

Het zal u niet ontgaan zijn dat onze huidige levensstijl wat gestoffeerder is dan die van onze (groot)ouders en zo verder terug. En anders komt u er binnenkort wel achter door een artikeltje gebaseerd op BigData. Een niet-duurzame levensstijl correleert vrijwel volkomen met inkomen/hoofd. En heeft verdomd weinig te maken met de door de actoren beleden ideeën.
Gelul


Om kort te gaan, nadat ik van Hugo hoorde van dat autarkische huis ben ik helemaal losgegaan in het proberen mijn gespreksgenoot te overtuigen van het onzinnige van het bouwen van een autarkisch huis in Nederland in 2017.

Ik zal het hier een beetje kort houden, maar het belangrijkste argument tegen die techtarken is dat ze een hek om hun autarkische woning zetten vanaf een moment in de tijd dat het hen uitkomt. En zolang als het hen schikt. Wáár dat huis vandaan komt (energie & grondstoffen) tellen ze niet mee. Wáár het naartoe gaat evenmin, al wordt er hier en daar wat aan windowdressing gedaan door met begrippen als Cradle to Cradle (C2C) te wapperen.

Het is zoals de verstokte roker die tussen het opsteken van twee sigaretten in gestopt is. Gelul dus, in mijn ogen.
De pragmatische hybride


Ergens onderweg tijdens onze gedachtewisseling voorzag Hugo mij van het etiket pragmatische hybride. Dat is een uitdrukking die nog niet geëcht is voorzover ik weet. Als ik "pragmatische hybride" intyp in mijn browser, krijg ik niks. Het dichtste bij komt een website die hybride generatoren verkoopt mbv een pragmatisch aanpak. Ze heten De Groene Aggregraat.  

Maar Hugo had het niet over hybride stroomvoorziening, hij had het over mijn gedachtegoed.
En ik vind het een geuzennaam. 

De duurzaamste berghut


Mede daardoor heb ik besloten dat onze berghut de duurzaamste van de wereld moet worden. In plaats van mijn energie aan te wenden om lege-huls-gedachten te fileren en te zaniken over comfort & gedrag van anderen, gaan we het gewoon zelf lekker goed doen. Wel 21e eeuws, dus douches die werken enzo, maar tijdens de exploitatie  CO2 neutraal (lange cyclus voor de liefhebbers) en tijdens de bouw zo duurzaam mogelijk. 

Niet autarkisch, niet C2C, gewoon de beste. Dat is goed genoeg. Hoe? Daar ga ik nog wat verhaaltjes aan wijden.


Terug naar de website