Oud pad
Het heeft even geduurd. Een jaar of 20 zelfs. En het is niet de eerste keer dat ik hier melding maak van onze hobby. Of, zo u wilt, de door een genetisch defect(?) ingegeven ontembare aandrang om oude paden aan de vergetelheid te ontrukken. Of het een genetisch defect is, vereist nader onderzoek, maar hoe verklaar ik het anders dat mijn zus, ikzelf en meerdere van onze kinderen het niet kunnen laten?
Laten we wel wezen. Wat is het belang om een pad dat al minstens 50 jaar niet gebruikt is, te vinden, te reinigen en te onderhouden? Onderhoud is namelijk wel noodzakelijk, want anders moet over maximaal 50 jaar weer een nieuwe gek gevonden worden om dat verloren gewaande cultureel erfgoed op te duikelen.
Dorve -Berrós Sobirá
Gisteren hebben Franka en ik het nieuw verworven kleinood belopen. In feite vorige week zondag ook al, maar toen moest ik halverwege afhaken. De combinatie van een misvormde voet, kapotte schoenen en het veelvuldig betreden van het dak dat ik afgelopen maanden heb gebouwd, hadden mij een ontsteking tussen mijn tenen bezorgd. En vorige week bezorgde mij dat zoveel pijn, dat ik echt niet verder kon. Franka heeft het rondje toen wel afgemaakt, maar ik ben met één blote voet (schoen in de rugzak) naar huis gestrompeld. Die misvormde voet/ontsteking laat mij vaak op blote voeten lopen, want dan heb ik minder pijn, en dat kwam wel uit op een traject waar de meeste mensen zich voortbewegen met fatsoenlijke bergschoenen. Ik heb eelt, gelukkig.
Gisteren, nadat ik afgelopen week die ontsteking heb proberen aan te pakken (voor de nieuwsgierigen onder u: met gebruikmaking van wasmiddel en een scherp mes om de boel een beetje bij te snijden), gingen we voor de tweede helft.
En het was leuk! Superlatieven te kort, kom ik.
Altijd leuk?
De vraag die dan bij je opkomt: Is het nu voor andere mensen óók zo leuk? Ik vermoed van niet. Zo'n pad waar je al 20 jaar naar op zoek bent, wordt een beetje je kindje. En met kindjes is het, al klinkt dat wellicht wat koud, ook een beetje zo. Het is moeilijk voor te stellen dat iemand anders dan ik dezelfde gevoelens heeft bij de eerste stapjes van onze oudste. Franka misschien, al was die er in mijn herinnering niet bij.
Afgezien daarvan, niet helemaal een minor detail, maar zo werken onze hersenen nu eenmaal, die ervaring is, in mijn geheugen althans, singulier. En dat pad dus ook. Het meeste werk is verricht door Tim, onze jongste, en of dat projectie is, weet ik niet, maar daardoor voelt het misschien nog wel meer als "mijn pad".
Terwijl de toevallige passant of beloper denkt. Hé, een pad. Wel aardige uitzichten en leuk & gevariëerd.
Rondje
Afgezien van bovenstaande overwegingen hebben we nu dus een pad erbij. Wat de mogelijkheid biedt om de populairste wandeling vanuit ons basecamp van een heen & weertje te veranderen in een rondje, een ander rondje en nóg een rondje. Of een acht. En al die mogelijkheden in twee richtingen, dus eigenlijk krijgen we er met één pad (en het nog te markeren en schoon te maken verbindingsstukje) 8 wandelingen bij.
Dat zijn (flauwe?) feiten. Hoe draag je het sentiment over wat ik erbij voel?
Loop het zelf een keer en probeer je voor te stellen dat iemand daar 24 jaar naar op zoek is geweest en uiteindelijk door de inzet van zijn kinderen die droom verwezenlijkt ziet worden........Zou dat werken?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten