Catalanen zijn trots op hun taal. Onder andere omdat het Catalaans méér vocalen bevat dan het Spaans. Spanjaarden hebben een A, een E, een I, een O en een U (uitgesproken als OE). Dat is het wel zo'n beetje. Mede daarom is Spaans een vrij eenvoudige taal. Een typisch geval van WYSIWYG als je het op moet schrijven.
Catalaans, net als Nederlands, heeft diftongen, de ene keer is een E een È en dan weer een É enzovoorts. Daarom is Catalaans schrijven voor de oudere Catalanen haast onmogelijk. Niet op school geleerd, ga er maar aan staan. Daarom schrijven onze kinderen, die het Nederlands behoorlijk spreken, ook niet te best Nederlands. WYWINWYH: what you write is not what you hear, but something completely different.
Wat ik een discutabele conclusie van die Catalanen vind: Zij vinden dat het Catalaans door die complexiteit hoger aangeslagen moet worden dan het Spaans. Evolutionair gezien zou je denken dat overbodige ingewikkeldheid juist afslijt met de tijd. Dat zie je bijvoorbeeld aan het ontstaan van de (vroeger alweer) SMS-taal en haar erfgenamen. Het lijkt me dat daar het laatste woord door de -objectieve- deskundigen nog niet over gezegd is. In ieder geval hebben de Catalanen de schijn tegen. Door de honderden jaren uitgeoefende onderdrukking door de machthebbers in Madrid stond het Catalaans stil tot aan de invoering van de democratie een jaar of 30 terug.
Ik kwam op deze overpeinzing omdat wij sinds een dikke week een poes aan het domesticeren zijn. Het beestje is hier begin juli voor het eerst gesignaleerd. Met twee nestgenoten een paar meter van onze voordeur geboren. Een dag of tien geleden kwam het behoorlijk vermagerde beestje hier steeds rondscharrelen. Broers en of zussen schijnen elders op het terrein te zijn gesignaleerd, er lag ook ergens een dode poes die de moeder zou kunnen zijn, kortom: Het beestje maakte een wezige indruk.
Mede omdat Joep net het huis uit is, waardoor ons Timmetje als half-wees achterblijft vanaf zijn aanstaande terugkeer op het thuisnest komende maandag, dachten zowel Franka als ik: Zullen we dat half-weesje adopteren als maatje voor Tim? Vroeger heeft Tim weleens een kat gehad, Lakkie heette die (of Lucky, dat bedenk ik me nu pas) en Tim hield zielsveel van het beest dat was komen aanlopen. Lakkie was een kater en ging op een gegeven moment zijn ferromonen achterna. Ontdekten we een paar jaar later toen hij op de camping van de burgemeester bleek te wonen. Baggervet want al die stadse kinderen voerden Lakkie daar, minnaressen in overvloed, dus wilde hij niet meer met Tim mee toen deze een actie: "Breng Lakkie Terug" (naar zijn thuisbasis) opzette.
Tim houdt van dieren, dat is zeker. Franka en ik een stuk minder, maar je gunt zo'n jongen wat om zijn broer en zus te vervangen. Ook een discutabele redenering, maar moet alles voldoen aan de wetten van de logica?
Eendrachtig besloten wij dat ........het verdiende om de vriendin van Tim te worden. Voeren dus dat beest! Aanvankelijk had het diertje nog geen naam, maar ze kon zo klagelijk Mieoew mauwen dat wij haar al snel met die klank begonnen aan te spreken. De naamgeving hadden we eigenlijk aan Tim willen overlaten, net zoals de fase van het gedogen van het aanhalen en het schootzitten.
Het ging allemaal te snel. Wij noemen haar Mieoew en het schootzitten heeft zij gisteren min of meer spontaan (zonder bijvoeren) bij mij volbracht. Ze is nog wel wat schrikachtig, maar dat krijgt Tim er vast nog wel uit.
Katten blijven eigenheimers. Nederlanders ook. Want Mieoew kun je in het Nederlands niet zo opschrijven. Geen W zonder voorafgaande U. Raar is dat, want zo klinkt het wel.
