Kijken en zien

Mijn broer zei eens: "Ik rijd nu ongeveer twintig jaar van mijn werk naar huis vice versa en ik zie iedere dag weer nieuwe dingen." Soortgelijke ervaringen zullen velen met hem delen, maar hoe erg kan het zijn?

Ik rijd of loop iedere dag minstens twee keer langs de plek waar deze foto genomen is. De oprit van de stuwdam beneden naar ons dorp. Zoals het bord aangeeft bevindt deze plek zich op 1600 m van ons huis. Oké, er is nog een oprit bij de brug, maar in elk geval sinds de oudste naar school in Sort ging kom ik daar gewoon twee keer per dag. 

Afgelopen zaterdag kreeg ik deze foto opgestuurd. Gedateerd juli 2009. Het eerste wat mij opviel was dat overstekende hert. Nog nooit gezien. Dat bord, want ik heb inderdaad wel regelmatig wilde zwijnen, reeën, gemzen, steenmarters en dassen voor de wielen. En zelfs twee keer een eekhoorntje ónder de wielen. Da's best zielig. Je voelt een klein hobbeltje, kijkt in je spiegel en ziet achter je zo'n pluimstaart zwaaien. Het stomme van die eekhoorns is dat ze vlugger zijn dan jij. In beide gevallen sprongen ze echt onder mijn auto, en dan ben je te laat. Franka kon ook niet zeggen of dat bord er nog staat of inmiddels al is verwijderd.

Het staat er nog steeds, ik ben net wezen kijken 

Vorige week kreeg ik nog een andere foto opgestuurd, deze: 

De foto is gemaakt op ons terras. Ik denk dat er honderden foto's van dit uitzicht gemaakt zijn. Wij zelf hebben er sowieso al tientallen: 

En ook wel met mooiere luchten, deze is in het weinig groene gedeelte van het jaar gemaakt, maar dat is mijn punt niet. Die eerste foto is gewoon veel mooier, waarom?

Toevallig, nou ja., toevallig is het niet, want je oog valt altijd op dingen waar je mee bezig bent, las ik vrijdag een interview met een oogarts getiteld: "Ver es imaginar" (Zien is verbeelden). Daarin legde hij uit dat je hersenen werken met een biblitoheek. Wel net zo handig, want dan hoef je niet alles steeds opnieuw helemaal te screenen. Dat kan verklaren waarom Franka en ik niet weten of dat bord overstekend wild beneden bij de stuw staat. En dat mijn broer regelmatig nieuwe dingen ontdekt.

Het is misschien ook een verklaring waarom de foto van het uitzicht van onder de parasol door de meesten van ons (mij in elk geval) mooier wordt gevonden. De foto voegt iets toe aan je bibliotheek. Ik woon hier tenslotte al twintig jaar en kan dat uitzicht wel dromen. Dus niet. Ik kan globaal omschrijven hoe het er uitziet en herken het  uit miljoenen andere uitzichten, dat wel. 

We kijken allemaal naar hetzelfde, maar wat zien we dan? En dan dat op een manier vastleggen die onze collectieve bibliotheek verrast, dat vind ik een gave. 

Terug naar de website

Kijken & zien 2

Kijk nou toch eens! ben ik geneigd uit te schreeuwen bij het zien van onderstaand plaatje. Tegen mezelf dan toch in ieder geval. Hoeveel fantasie heb je nodig om hier de kop van een vogel in te zien? Geen fantasie. Ik ken maar weinig vlinders die met zo'n duidelijke camouflage rondfladderen. Beter gezegd, rusten.

Tsja, ik kan hem niet vinden

Nu ken ik eigenlijk überhaupt weinig vlinders bij naam. Dus hoe deze heet, zo moet ik tot mijn schande erkennen, weet ik ook niet. We hebben wel "De nieuwe vlindergids" daarin staan een stuk of 450 verschillende dagvlinders, maar ik kan hem niet vinden. Naast dagvlinders bestaan er echter ook nachtvlinders, motten genoemd. Franka denkt dat dit een mot is. Die is dus aan de overdagse rust bezig, en dan helpt zo'n vermomming wel.
In het toenmalige anologe tijdperk hadden wij eens bezoek van een meneer die professor in de biologie was. Specialisatie sluipwespen als ik mij niet vergis. Hij hobbiede er een beetje bij in de mottenbranche, een jaar later keerde hij weerom met enkele serieuze mottenvallen. Hij bleek een fles wijn te hebben gezet op het "grootste aantal verschillende nachtvlinders waargenomen op één lokatie" met een Engelse collega motten-kijker. Na een dag of tien dagelijks motten verzamelen, fotograferen en loslaten bleek de teller ergens rond de 300 te zijn blijven staan. Of hij daarmee die fles wijn had verdiend, is mij ontschoten. 300 vind ik ontzaglijk veel, zeker in ogenschouw nemend dat vlinders (dat zie ik zelf) en naar ik aanneem dus ook motten, seizoensgebonden zijn. Aan het begin van de zomer hebben wij konings,- en koninginnepages, maar aan het eind niet meer enz.

Koninginnepage

Die mottenmeneer, Jacques heet hij, was ook nog zo aardig om al zijn foto's voor ons af te laten drukken  en op de achterkant de wetenschappelijke,- en straatnaam te zetten.  Als ik die stapel van ruim 600 foto's doorwerk, kom ik misschien het motje wel tegen....
Heel veel motten hebben natuurlijk geen straatnaam. In de eerste plaats omdat er motten zijn, zo heb ik van Jacques geleerd, die alleen maar van elkaar te onderscheiden zijn door de vorm van hun geslachtsdeel en in de tweede omdat ze nauwelijks deel uitmaken van onze bewuste waarneming. Zo'n koninginnepage komt aanfladderen, maar een mot zie je overdag ergens al of niet in elkaar gevouwen vooral niet-bewegen. Maar het vooroordeel dat ik onbewust had, dat ze allemaal bruinig en niet de moeite waard zijn (wat op zich al een domme gedachte is, maar wij mensen worden toch wel wat meer getriggerd op spektakel) slaat echt nergens op.
Behalve die imitatie vogelkop hierboven  zijn er nl. tientallen werkelijk prachtige motten. Neem nou het bekende motje: "Groot avondrood", in onze achtertuin door Jacques gefotografeerd.

Groot avondrood

Terug naar de website

50000 foto's

Onze website is in een nieuw jasje gestoken. Dat niet alleen, ik heb een handleiding toegestuurd gekregen waarmee ik zelf de tekst en de foto's kan gaan bewerken. HTML voor dummies zeg maar. Als dat gaat lukken, en waarom niet, ik heb altijd nog kinderen die ik in kan schakelen en waarvan ik verwacht dat zij de handleiding zeker zullen begrijpen, kan ik vanaf nu onze site zelf gaan bijhouden. Dat is handig, want ik ken mijzelf. 

Als ik van een klant hoorde dat er een foutje in een wandelbeschrijving zit, maakte ik ergens een aantekening met het idee om alle aantekeningen na de zomer te verzamelen en als pakket op te sturen naar onze webmaster. En dat werd dus vaak niks. Of ik was de aantekening kwijt, of het kwam er nog even niet van of enig ander slap excuus. En voor elke kleine aanpassing een mail sturen naar de webmaster vind ik niet efficiënt, enzovoorts. Dus er staan al drie jaar geleden aangepaste wandelbeschrijvingen op mijn harde schijf waarvan ik heb gezegd: wacht nog even met plaatsen totdat ik álle wandelingen van het betreffende hoofdstuk heb gereviseerd.

En met foto's was het nog lastiger. Ik vind het prettig om te zien hoe het staat, een nieuwe foto op een bepaalde plek. Dat kon dus ook niet. Maar foto's raken gedateerd, smaken veranderen, het staat een beetje raar (voor ons) als je op je eigen site een foto van een klimmend kindje ziet staan die je eigen dochter laat zien toen ze een jaar of vijf oud was. Inmiddels is zij bijna 19 en klimt ze zelf echt. 

De afgelopen weken heb ik onder andere besteed aan het doorlopen van de correspondentie met klanten van de afgelopen zes jaar. Dat waren een stuk of 5000 mailtjes. Ik heb ze niet allemaal gelezen. Het doel was de adressen te verzamelen om gebruik te kunnen maken van het gezamenlijke fotoarchief. Een snelle rekensom had mij geleerd dat die ongeveer 700 klanten van de afgelopen jaren minstens 50.000 foto's op schijf moeten hebben staan. Misschien een paar minder of meer, maar in elk geval heel veel foto's. Te veel om door te ploegen als je dat alleen moet doen. 

Maar er zitten misschien wel hele mooie, leuke of ontroerende bij. Dus ik ga een soort crowd-foto-funding opzetten. En dat ik daarmee begonnen ben, kun je in dit journaal zien. Hans Schot, de fotograaf, heeft als eerste een 93-tal foto's opgestuurd. Moeilijk kiezen meteen, dus ik moet nog wel bedenken hoe ik al die mensen tot pre-selectie kan aanzetten.........

Terug naar de website

Dakar

Ik ken maar twee Nederlanders die van motorsport houden. Dat ligt natuurlijk aan mij, want elk jaar gaan er in Assen meer dan 100.000 mensen naar die herrie kijken. Ik ken dus de verkeerde Nederlanders.
Ik ken maar één Catalaan die niet van motorsport houdt. Opnieuw ligt dat aan mij, want niet alle Catalanen gaan bij de GP van Catalonië uit hun dak. Veel wel.

Gisteren is het jaarlijkse motorspektakel van de Dakar-rally afgesloten. Voor hen die tot mijn kennissenkring in Nederland of België (zouden kunnen) behoren:  De Dakar-rally is een jaarlijkse rally-wedstrijd voor motoren, auto's en vrachtwagens die vroeger van Parijs naar Dakar in Senegal ging. Sinds een jaar of wat geleden gewelddadige Malinese rebellen deelnemers hebben gegijzeld, wordt de rally in Zuid-Amerka gehouden. Nooit is helemaal duidelijk geworden of die gijzelingen ingegeven waren door boosheid. Het gebeurde nogal eens dat een voorbijscheurende Dakar-deelnemer per ongeluk wat spelende kinderen aan,- en of doodreed daar in de Sahara.

De overwinnaars gisteren waren  twee (!!!) Catalanen. Drie eigenlijk, want Laia Sanz was de beste vrouw. Zij is zo goed -15 wereldtitels in verschillende categorieën, drie keer de Dakar bij de vrouwen, leuk filmpje die link!- dat ze dit jaar besloot met de mannen mee te rijden, en daar werd ze zeer verdienstelijk 16e. Het is een nog vrij jonge -voor Dakar deelnemers- leuke, vreselijk ambitieuze meid, ik hoop dat ze nog een keertje overall wint.
Die andere twee heten Marc Coma en Nani Roma en vulden gisteravond de helft van het tv-nieuws en vanmorgen de andere helft van de voorpagina's van alle kranten. Als je het aan de media aandacht afmeet, heb ik het wel bij het rechte eind, met die motorgekte. Roma heeft vroeger ook weleens in motor gewonnen, nu dus Coma en hun beider eeuwige rivaal Isidri Esteve (ook al Catalaan) heeft een paar jaar geleden een foutje gemaakt en bereidt zich nu voor op de Paralympics van 2016. Ik heb inderdaad niet zo heel veel op met de sport.

Gedeeltelijk is dat natuurlijk gespeelde politieke correctheid. Zo roep ik ook altijd dat ik autorijden niet leuk vind. Nu wil het geval dat het hier gisteren flink gesneeuwd heeft waardoor ik mijn auto beneden had laten staan. Nadat ik vanmorgen vroeg samen met de jongens naar beneden gelopen was om hen naar het skiën te brengen, moest ik bij terugkomst kiezen. Toch proberen naar boven te rijden of opnieuw gaan lopen.......

Glibberend en glijdend, als een verbeterde uitvoering van Laia Sanz, heb ik de auto boven gekregen. Lekker was het!

Terug naar de website

Koffietijd

Voor de derde opeenvolgende dag ben ik nu bezig met het versturen van het briefje om onze oud-klanten hun medewerking te vragen door het opsturen van foto's bestemd voor het opleuken van onze website. Daar krijg ik leuke reacties op, daar begint het al mee. Hieronder bijvoorbeeld een foto van Hans Lemmen. 

Ik ben een gewoontedier. Sta op, werk mijn openstaande WordFeud-partijtjes bij, breng om 08.10 onze oudste zoon naar de schoolbus, kom thuis, zet de computer aan en verstuur een batch van ongeveer 100 email-adressen. Niet meer, omdat toen ik vorige week probeerde alle adressen achter elkaar te versturen mijn beide e-mail-accounts uit de lucht werden gehaald. Omdat de dames & heren van respectievelijk Microsoft en Google het vermoeden hadden dat mijn locatie was gehackt en voor onwelgevoegelijke toepassingen werd misbruikt. Teveel onbestelbare adressen, teveel tegelijk. Daar ben je mooi klaar mee, want dat moest allemaal weer worden goedgepraat.

Na deze interessante ervaring heb ik eerst maar eens alle @wanadoo en @orange extensies vervangen door @online. Verder de puntjes en de haakjes ( .nl. en .com) ) die met het copypasten waren blijven plakken handmatig verwijderd. Onderweg nog een paar eerder gemiste doublures gedeleted, je bent weer even van de straat!

Na het versturen wacht ik een paar minuten. Er komen alsnog een aantal onbestelbare terug. Mensen blijken toch een enkele keer veranderlijk. Die haal ik uit de lijst, door ervaring wijzer geworden. Wie weet ga ik komende Kerst ineens allemaal Nieuwjaarskaarten versturen? Lig ik weer een dag plat. 

Gedurende de dag komen er af en toe unsubscribe mailtjes binnen. Die haal ik ook uit de lijst, beloofd is beloofd. Hoewel die mailing daarvoor niet echt bedoeld was, wekt het wel in hoge mate mijn nieuwsgierigheid wie ons wil unsubscriben. Dus ik zoek het gearchiveerde mail-verkeer er even bij. Daar vallen nog geen harde conclusies aan te verbinden. Eén keer dacht ik: Wat doet zij nou? Bleek zij nog een niet-unsubscribed mailadres over te hebben. En haar partner ook. Dus die hebben ons (nog) niet in de ban gedaan, waren aan het opruimen.

De overigen zijn op één na mensen die hier helemaal nooit geweest waren. Omdat ze een hond hadden bijvoorbeeld. Nu ik erover nadenk: Diegenen die toen zeiden dat het bij nader inzien niet in het schema paste en nu niks meer van ons willen horen zijn wel stemmers met de voeten. Eigenlijk zou ik die moeten benaderen met een bij-nader-inzien-niet-geboekte-klant-enquête. Want wegblijvers zijn in zekere zin belangrijker dan klanten! Het zou kunnen, want ik heb hun adressen wel verwijderd, maar alleen uit de schaduwlijst............

De rest van de dag ben ik, gisteren en eergisteren in elk geval, druk in de weer met het verwerken van de toegezonden foto's inclusief gezellig post-klant contact, een beetje aan mijn blogs schrijven, mijn werk als commentator internationaal voor een internet-krantje inleveren én af en toe kijken of die brief die ik 's ochtends heb gepost ook wordt gelezen. 

Dat kan ik nl. zien, want Blogger heeft een stats-functie. Zo weet ik dat nu, 16 januari 2014 om 11.37 niemand de links in dat briefje aan het bekijken is. Maar dat wordt straks, rond lunchtijd weer anders. Hoe ik dat weet? Kijk maar even mee. 

Dit is het patroon van dag 1: De gevolgen van het versturen van de eerste  batch. Dag 2 had een vrijwel identiek verloop. Een paar mensen openen hun mail even bij aankomst op het werk en klikken de links aan. Koffietijd lijkt geen afzonderingsmoment te zijn. Alledrie (vandaag ook) de dagen waren er nul bezoekers rond 11 uur. Dat trekt aan rond 12 uur, culmineert om 13 en daarna gaat iedereen weer een paar uur aan het werk. Aan het eind van de dag is er weer een sub-piek (3e categorie zo'n beetje, in wielertermen gesproken) rond 4/.5 uur. Daarna worden de piepers geschild en gegeten. Een 3e categorie na het journaal en nog wat heuveltjes die niet meetellen voor het bergklassement in de avonduren. 

Niet alleen ik ben een gewoontedier, als ik dit zo bekijk. 

PS Ik plaatste deze om 11.55. Keek naar de Stats en ja hoor, er zijn er al weer 6 stiekem met de privé-mail bezig!

Terug naar de website

Wandelen vanaf ons huis

Dit vind ik nou een aardige foto. Het is een illustratie bij een wandeling die je kunt maken als je bij ons huis vandaan vertrekt. Onze kinderen, Tim & Suus (foto), die in 2013 deze foto maakten kwamen thuis met de boodschap dat wij iedereen moesten "verplichten" om de wandeling te lopen. Zij hadden hem zelf nog niet eerder in zijn geheel gedaan. 

Ik snap dat wel, want het geeft een prachtig beeld van de weidse vergezichten op het echte hooggebergte terwijl je zelf niet hoger komt dan maximaal 1500m. Je loopt vanaf ons huis van dorp naar dorp (ja ook
Dorve, maar dan een heel stuk verder), komt slechts een paar koeien, paarden en wilde dieren tegen en hebt bijna de hele dag verrassende uitzichten. 

Wat wil je eigenlijk nog meer als wandelaar?

Dovenetels en andere stekeligheden

Je kunt het niet iedereen naar de zin maken. Dit is een platitude, daar ben ik mij van bewust. Soms, (vaak?) drukken platitudes echter juist dat uit wat je probeert te formuleren. En soms (vaak, altijd?) moet je als aanbieder van een vakantiebestemming tóch nadenken over de reden dat er onvrede bij je klanten is ontstaan. 

Ter illustratie kopiëer ik hier een mailwisseling die begin juli 2011 plaatsvond: 

Hoi jaco,

We waren bij jullie vorige week. Er was niemand. We zijn wel even op het terrein geweest om een kijkje te nemen. Het geheel was nogal een verdrietig verlaten oord: Het terrein ( behalve jullie huis) zag er totaal verlaten en verwaarloosd uit. Echt balen… Zijn jullie dicht ( want nergens een bordje te bekennen) of gestopt ( alles overwoekerd door bandnetels) ? Haal dan je site uit de lucht . Dit voorkomt teleurstelling.

Groeten.........

Beste .........,

Het is altijd vervelend om mensen teleur te stellen en het spijt ons dan ook dat je een nare smaak
hebt overgehouden aan een bezoek van ons terrein.
Wij waren op het moment van jullie bezoek vermoedelijk op vakantie en hadden nog een paar dagen nodig om alles helemaal op orde te krijgen, vandaar wellicht een wat minder florissante indruk.
Overigens werken wij -zoals je op de site kunt lezen- met reserveringen. Indien jullie ons tijdig hadden verwittigd, hadden we kunnen aangeven wat jullie op dat moment konden verwachten.
Over de brandnetels nog wel een opmerking. Wat jullie aanzagen voor brandnetels, waren in werkelijkheid dovenetels. 

.

http://nl.wikipedia.org/wiki/Dovenetel

Zoals je in deze link kunt lezen, gedijen beide planten in dezelfde habitat en lijken zij sterk op elkaar. Inmiddels zo'n jaar of vijftien trekken wij brandnetels uit met als gevolg dat vrijwel overal de dovenetels de plek van de, in aanleg iets sterkere, brandnetels hebben ingenomen. Een leuke manier van ecologische bestrijding!

De ongeveer vijftig mensen die hier nu rondlopen vinden ons terrein zonder uitzondering prachtig. Over smaak valt idd niet zo te twisten. Voor deze mensen en degenen die de komende weken (en wij hopen jaren) bij ons zullen verblijven, hebben wij vooralsnog besloten je advies om onze site uit de lucht te halen niet op te volgen. 

vriendelijke groet, 

jaco van noort

Beste Jaco,

Soms blijken de dingen anders dan het lijkt. Jammer dat we elkaar daar gemist hebben. Misschien toch goed voor ons om eens reserveren te overwegen. We houden ervan om wel voorbereid op vakantie te gaan, maar ons niet vast te pinnen op data, zodat we maximale vrijheid in het reizen houden. We hebben overigens vlakbij in Espot ook een mooie camping gevonden voor ons verblijf en hebben heerlijke wandelingen gemaakt in het nationale park Aiguestortes. En bedankt voor de les over dovenetels. Ecologische bestrijding heeft ook zeker onze voorkeur. Succes met het komende vakantieseizoen en misschien toch tot een andere keer.

Met vriendelijke groet,

................

Ha.........., 

Ik zeg: bel even de volgende keer!

groet jaco

Je kunt heel kwaad worden bij het openen van zo'n mailtje. Een korte aanval van primaire agressie was inderdaad mijn deel: Heb ik daarom goddomme vijftien jaar lang mijn rug gesloopt met het uittrekken van die kutbrandnetels! Spuiten ga ik, ALLES!!!! Maar het gaat om de achterliggende gedachte. Kennelijk is er iets mis met de eerste presentatie -door vreemde ogen gezien- als wij geen persoonlijk charmeoffensief in de strijd kunnen gooien.

Op deze manier hebben wij één à twee mishits per jaar. Dat is toch één of twee teveel, of zal ik van die leuke natuurillustratiebordjes gaan plaatsen.........



Terug naar de website

Leermoment

John van Dijk, de gewezen Schiedamse mercedes-tycoon zei ooit in een interview in HP/De Tijd: "Als een klant de showroom binnenkomt, weet ik al welk model hij op het oog heeft. De kunst van het autoverkopen is om die klant een model aan te smeren dat een klasse duurder is. En je moet ze er niet indouwen, je moet ze er in laten glijjen..." Daar moest ik net aan denken. 

Haal ons alsjeblieft van de lijst. We zijn destijds zo onbeschoft behandeld door jou nadat we volgens jou wel erg laat (rond 1900 uur) aankwamen en ook nog een hond bij ons hadden was er ondanks onze reservering geen plek voor ons. Je was zelfs te belazerd om ons nog een alternatief aan te wijzen in de buurt. Die hebben we gelukkig zelf gevonden bij campingeigenaars die wel gastvrij waren.

Bovenstaand het integrale antwoord van iemand die aan wilde geven niet langer in ons adressenbestand te willen staan. Heet mijn blok hierboven nog "Dovenetels en andere stekeligheden", waarin een verhaal staat met een tamelijk prettige afloop, de kopie van dit mailtje dd 17 januari 2014 kun je gerust benoemen als "another cup of tea". Om in de beeldspraak te blijven: Een val vanaf een paar meter hoogte in een scherpsnijdende cactus. Met giftige doornen bovendien. 

Voor de duidelijkheid: Het mailtje kent geen aanhef. Wel een ondertekening die ik ivm privacy-overwegingen niet heb gekopiëerd. 

Zelf was ik het voorval al vergeten, maar deze meneer blijkbaar niet. Ik heb, die conclusie lijkt me gerechtvaardigd, blijkbaar op die gedenkwaardige 24 juli 2009 iets verkeerd gedaan. Bij mij komt -vanzelfsprekend?- de behoefte op om mijn versie op te schrijven. Dat doe ik niet, ik probeer het op te vatten als kritiek waar ik iets van kan leren. In ieder geval twee dingen: wij moeten op de website héél duidelijk aangeven dat honden bij ons niet welkom zijn én wij moeten bij de reservering aangeven dat aankomst na 19.00 u wel mogelijk is, maar tot gevolg heeft dat wij geen tijd hebben om je fatsoenlijk welkom te heten. Het is nl. topdrukte voor ons vanaf zeven uur. 

En dan de resulterende vraag.  Behandel ik mensen onbeschoft? Dat weet ik eigenlijk niet zo goed. Ik ben wel direct, op het botte af zou ik zeggen, en mijn humor is niet ieders humor. Daar kan ik wel iets mee. Maar onbeschoft? Wat betekent dat eigenlijk?

ONBESCHOFT

1) Aanmatigend 2) Boers 3) Brutaal 4) Buitengewoon lomp 5) Boosaardig gedrag 6) Cynisch 7) Frank 8) Grof 9) Grof in manieren 10) Honds 11) Hufterig 12) Insolent 13) Inhalig 14) Impertinent 15) Lomp 16) Niet beschaafd 17) Niet elegant 18) Niet fatsoenlijk 19) Niet welgemanierd 20) Onbehouwen 21) Onbeschaafd 22) Ongegeneerd 23) Ongemanierd 24) Onhoffelijk

Daar schiet ik slechts ten dele iets mee op. Van de 24 omschrijvingen zijn er wel een flink aantal die op sommige momenten op mijn gedrag van toepassing verklaard zouden kunnen worden, wat niet zo verwonderlijk is, want het zijn toch voor een groot deel synoniemen. Hetgeen makkelijk gecontroleerd kan worden door ze over & weer in een on-line-woordenboek te stoppen. 

Er zijn er echter ook een paar bij die absoluut niet op mij slaan: boosaardig, inhalig, honds.........daar kan ik weinig mee. Daarmee wordt de uitkomst een onbeslist, jammer. 

"Hebben jullie een hond bij je?" vroeg ik heel verbaasd. Het antwoord luidde: "Ja, hoezo, mag dat dan niet ofzo?" en ik begon nog: "Eh......nee" Maar nee, het klopt wel, ik kan dat niet zo goed, als autoverkoper ben ik niet geboren. Mensen de deur wijzen op een manier dat zij zelf denken dat ze ervoor gekozen hebben om te vertrekken is niet mijn kracht............. 

Terug naar de website