Pla de la Font

De laatste jaren sturen wij een hoop mensen naar refugi Pla de la Font. Dat doen we eigenlijk vooral omdat die refuge buiten het Nationaal Park Aiguës Tortes ligt. Buiten het park? Ja, buiten het park. 
Een beetje tegenstrijdig klinkt dat wel, want is dat nationale park nu juist niet ons Unique Selling Point? Ook wel, maar vooral in augustus is het daar toch wel druk. En die hut ligt net een klein stukje buiten de oorspronkelijke -willekeurig getrokken grenzen van het park. 
Ik zeg willekeurig omdat de ontstaansgeschiedenis van het nationaal park zulks verhaalt. Volgens de overlevering had een rijke meneer het vruchtgebruik verworven van de houtkap van de gemeenten Boï en Espot. Hij had dat gedaan omdat hij op de hoogte was van de plannen van de Franco-regering om stuwdammen te gaan bouwen in dat gebied. Daarvoor heb je hout nodig om steigers te bouwen, bekistingen te maken enz. Véél hout. 
Hij had echter niet gerekend op de slimmigheid van een niet-zo-erg-bevriende minister in de Franco regering. Die verklaarde dat gebied tot Nationaal Park. Weg kaprechten.
De kant waar Pla de la Font zich bevindt was niet bij dat handeltje betrokken (gemeente Son in dit geval) en werd daarom destijds niet tot Nationaal Park uitgeroepen. Zo eenvoudig kan het zijn.
Maar het heeft wel enorme gevolgen, zo'n grens die op de kaart wordt getekend. De Pla de la Font is hut die weinig aanloop heeft, relatief in elk geval. Het is er echter wél heel mooi, er zijn verschillende aan,- en aflooproutes, voor een deel hartstikke leuk en goed te doen met kinderen, je ziet er bijna altijd Vale Gieren, dus wat wil je nog meer? 

De pas vlakbij de refuge

Niks. 

Ik weet niet of het door de geringe aanloop komt, maar de huttenwaarden zijn ook nog eens ontzettend aardig. Zó aardig dat nu ik dit schrijf de hut speciaal is geopend voor klanten van ons. Die waren geïnteresseerd geraakt door de wandelbeschrijving op onze site. De hut was helaas nu -17 september- al dicht zo zag ik op de site van de reserveringscentrale. Onze klanten wilden toch wel heel graag, twee nachten achter elkaar met zijn vieren. Waarop ik de huttenwaardin een mailtje stuurde met de vraag of het klopte dat ze dicht waren op deze dagen? Dat waren ze, maar als ik -wij sturen er veel mensen heen, ik schreef het hierboven al op- vier mensen voor twee dagen had, zij het boekingssysteem wel wilde openen. En zo is het gebeurd. 

De vier dames zitten lekker twee dagen in de hut, zo vermoed ik. Leuk is dat. 

(Bijna) altijd gieren

Terug naar de website

Het mooiste compliment

In de loop van de jaren heb ik een paar stukjes gepubliceerd waarin ik gewag maakte van wat ik "mishits"  noem. Mensen die bij ons op bezoek zijn geweest en met een niet 100% tevreden gevoel huiswaarts keerden en daar via de mail of anderzins blijk van hebben gegeven. Die 100% mag je rustig naar beneden bijstellen.
Die stukjes plaatste ik met een dubbel gevoel. Aan de ene kant is het een soort masochisme. Aan de andere loop je het gevaar dat plaatsing door lezers kan worden opgevat als een verhulde poging om die ontevreden klanten in de zeik te zetten. Maar het weergeven van die klantontevredenheid werkt ook als een soort catharsis. Want ik kan kletsen wat ik wil, als iemand die hier zijn of haar vakantie komt doorbrengen ontevreden is, zegt dat óók iets over ons. Over mij kan ik beter opschrijven, want al zijn er weleens klachten over Franka's onzichtbaarheid in het hoogseizoen (als zij hele dagen in de keuken staat) of in het laagseizoen (als zij 40 uur per week buitenshuis werkt), de score op de klanttevredenheids-index wordt toch vooral door mij in negatieve zin beïnvloed. Dus wat ik eerder al eens opschreef, het zijn ook leermomenten. 

Het is nu september en dat is traditiegetrouw de periode van het jaar waarin ik mailtjes krijg over verloren geraakte sokken, opladers en dat soort dingen, én, ongevraagd, een aanzienlijk aantal reacties van mensen die het gewone leven weer aan het oppakken zijn en terugdenken aan de bij ons genoten vakantie. 
Genoten schijf ik, in de betekenis van genieten, meer dan slechts "doorgebracht". Het is werkelijk ontzettend leuk om je mail te openen en daarin briefjes aan te treffen waarin simpelweg staat:

"Hartelijk dank voor je goede zorgen en gastvrijheid.
Tocht in de pyreneeen heeft grote indruk achter gelaten.
Muchas gracias"

En dat zo maar, zonder de aanleiding van zoekgeraakte rommel, of het opsturen van vakantiefoto's. Gewoon, delen, verder niks. 
Dat is hartverwarmend en zowel in kwantiteit -één mishit per jaar hebben wij, dit jaar was het een gevalletje met het besmeuren van een houten bank bij dorpsgenoten met afgewerkte motorolie- als in kwaliteit -de vader van de vermoedelijke dader was wel een béétje boos op mij toen ik suggereerde dat zijn zoon betrokken zou kunnen zijn geweest bij die vandalistische actie- overtreffen die positieve reacties vele malen de minder leuke ervaringen. Heerlijk!

Echter, het allerleukste compliment werd ons mondeling overgebracht door R. Hij was 5 jaar geleden al eens bij ons geweest en vertelde dat zijn gezin wel graag een keer terug wilde keren, maar enigszins huiverig was dat zij hun toenmalige verblijf hadden geidealiseerd. Die vakantiewijn die thuis tegenvalt, zeg maar. Dus na een paar keer twijfelen besloten zij dit jaar de gok te wagen. Bij het afscheid vertelde hij over hun huiverachtigheid. Er onmiddellijk aan toevoegend dat de werkelijkheid het ideaal had overtroffen. 

Napels zien en dan sterven, zo'n gevoel kreeg ik ervan. 

Terug naar de website