donderdag 12 januari 2017

Duurzaam drinken


Jezus en Preken online

"Jezus zei tegen de bedienden: 'Vul de vaten met water.' Ze vulden ze tot de rand. Toen zei hij: 'Schep er nu wat uit, en breng dat naar de ceremoniemeester.' Dat deden ze." (Johannes 2:7-8, NBV2004)

De afloop van het verhaal is bekend. Het water was in prima wijn veranderd. Preken online zegt er het volgende over: "(........) dat is het verbazingwekkende en amper te vatten wonder dat we zoëven hebben gehoord. Alhoewel – zo ongewoon is het nu ook weer niet. Een vrome wijnboer zou dat waarschijnlijk als een heel normaal proces beschrijven: tenslotte is alle wijn ooit water geweest – regenwater, dat dan door de aarde langs de wortels van de wijnstok tot in de rijpe druif is geraakt. Aan wat Jezus die dag op de bruiloft doet, is niet zozeer wat er gebeurt verwonderlijk, maar wel de snelheid en de ietwat eigenaardige manier waarop."

Biafra

Nu ben ik van Christelijke huize, en als kind in de kerkbank gezeten vond ik het verhaal vooral een overbodig kunstje. Die lui op die bruiloft waren al dronken, lezen we iets verderop in het evangelie van Johannes. Wat heeft het nou voor zin om een stel dronken lorren extra, bovendien betere, wijn voor te toveren? Zou Jezus er niet beter aan hebben gedaan om een stelletje kinderen in Biafra (een stukje van Nigeria waar in die jaren een vrijheidsstrijd gaande was en waarvan de vreselijke beelden van hongerende kinderen dagelijks op tv waren) schoon water en een kom rijst te verstrekken? 
Inmiddels ben ik geen kind meer, drink zelf een glaasje teveel waardoor er sprake is van voortschrijdend inzicht. Een glaasje wijn aan tafel hoort erbij!

Marokko

Dat geldt voor mij, maar dat geldt zeker voor Spanjaarden en/of Catalanen. Een aardig verhaal ter illustratie van deze stelling: Een paar jaar geleden ging een Catalaanse vriend van mij als adviseur mee met een klant van hem naar Marokko. "¿Todo bién?" "¡Si, todo bién!" Bijna....... "¿Jaco, weet je wel dat ze in Marokko geen wijn drinken bij het eten?" De goede man kon er niet over uit. Vier dagen Marokko, geen enkele keer wijn bij het eten. De volgende keer moest zijn klant maar een andere adviseur inhuren, hij ging nooit meer mee. Zoveel was wel zeker. 

Klimaatverandering

Het zal u niet verbazen dat ik niet over de gave beschik om water in wijn te veranderen. Druiven telen en zelf wijn maken is een optie, maar het moet wel héél erg snel met de opwarming van de aarde gaan voordat we daar op 2259 m boven zeeniveau iets mee kunnen.
Dus die wijn en dat bier moeten naar boven. Zelf houd ik niet van Cola en andere prikdranken, dat wordt koffie, thee & oploslimonade. Of gewoon een glas water. 

Onderstaand plaatje laat zien hoe dat werkt. Twee vaatjes van 30 l op de rug van onze ezels en je kunt weer een paar dagen voort. 10 dagen ongeveer als je uitgaat van 40 bezoekers per dag die gemiddeld één glas drinken. Met bier doen we hetzelfde, bier van de tap. 
Bijkomend voordeel is dat we geen afval produceren, die vaten gaan heen & weer. 


Toch een wonder

Ik heb me eerlijk gezegd rotgezocht naar een plaatje van een ezel met wijnvaten op zijn rug. Hier in het dorp werd de wijn tot 40 jaar geleden altijd op deze manier aangevoerd, dus zo'n bijzonder beeld is het niet. En hier in het dorp lééfden ze vroeger van de fok van muilezels. 
Toch wel, het dagelijks leven is niet fotogeniek genoeg. Van de 8130 foto's die het archief van de Valls d'Aneu bevat (daar wonen wij, en daar moet die hut ook komen) is er welgeteld één waarop een muilezel staat. . . En die is niet zo erg mooi. 

Veel mooier vind ik de foto waarop Franco staat die in 1955 een electriciteitscentrale kwam openen. Speciaal voor dat bezoek werd er een weg van 12 km dwars door wat nu het nationaal park is aangelegd. Een plaatje met historie. 

Inauguració de la central hidroelèctrica d'Espot. Visita de Franco. Seguici cap al Portarró d'Espot. | Espot

Al goed gekeken naar die ezel met die twee wijnvaten hierboven? Als ik bijgelovig was, zou ik geloven dat dit verhaaltje over wijn & water is geïnspireerd doordat mijn onderbewustzijn tijdens het  bekijken van die foto een wondertje heeft opgemerkt. 

Ziet u het ook?



Terug naar de website

dinsdag 10 januari 2017

Don Quijote richt een startup up in de 21e eeuw?

De startup

Waar je vroeger op je tellen, moet je heden ten dage op je woorden passen. Niet zozeer op je taal, want die schijnt achteruit te gaan. Op je woorden. Je zegt niet meer dat je voor jezelf of een bedrijf wilt beginnen, of een handeltje, nee, dat heet startup. 
Gekkigheid is dat. Maar de zoekmachine is heilig, dus ons huttenplannetje heet nu berghut-startup. Ik weet welhaast zeker dat iedereen die berghut & startup in zijn browser intikt bij ons terecht komt. 

Breakdown

Van de 100 startups worden er een paar een succes, de bronnen verschillen nogal van mening hoeveel. Een paar overleven in de marge en de rest gaat fout. 
Dat geldt voor de precieze (de ouderwetse) definitie van een startup: Een bedrijf opzetten met een behoorlijke slok venture capital dat je na maximaal 5 jaar kunt verkopen (cashen) zodat je stil kunt gaan leven.. 
Binnen de rekkelijke definitie (elk nieuw bedrijfsplan) dalen de percentages tot promillages. De meeste starters lopen niet met hun hoofd in de wolken en beginnen gewoon voor zichzelf. Daarvan mislukt ook een procentje of 70.
Een beetje Googelen geeft je een kaleidoscoop aan analyses waarom het niet zou zijn gelukt en hoe de door anderen gemaakte fouten te vermijden.........
Als keerzijde daarvan de verklaringen voor succes, waar de belangrijkste steevast ontbreekt. Geluk tref ik nergens aan. Vreemd is dat, want het is méér dan aannemelijk dat geluk de belangrijkste succesfactor is. Ons brein houdt niet van geluk maar wil liever een goed klinkend verhaal.

De spin-off

Een zichzelf respecterende startup leidt vanzelfsprekend tot spin-offs. Dat is zoiets als de supermarkt die een afdeling bloemen,- en planten opent. Of een slagerij. 

En verdomd, tijdens onze plannenmakerij hebben wij reeds niet minder dan een tweetal spin-offs weten te definiëren. Eigenlijk nog meer, maar ik behandel deze twee eerst. Mooi is dat! Nog geen paal van die hut de grond in en iedereen wordt rijk van ons! 

Ezels


Eseltrekking  Spanien
Op pad met  langoor

Denise Wirth is een Zwitserse mevrouw. Zelf weet ze het nog niet, maar zij gaat ons helpen met één van onze spin-offs: Ezeltochten. Jaarlijks krijg ik vragen van gezinnen die denken dat hun kinderen wél willen wandelen als er een dier meeloopt. Waar ze als beloning op de rug mogen klimmen als ze moe worden. 
Er zijn een paar plekken waar dat inderdaad gebeurt, maar niet hier in de buurt. Denise is 13 jaar geleden vanuit Zwitserland naar Santiago de Compostela gelopen. Met twee ezels. Ze kwam er zelfs mee in de krant:



Denise op weg naar Santiago, 2003

Tijdens die tocht heeft ze bedacht dat ze haar leven met ezels ging vullen. En sindsdien woont ze in Catalonië. Met ezels. En organiseert ze tochten. Ook met ezels. 

Het verdienmodel

Franka zei: "Maar jij vond dat toch niks, iets met ezels doen?" Dat klopt. Ik ben niet zo van dieren en heb al helemaal geen zin in het jaarrond verzorgen en gebonden zijn. Maar......ik heb een verdienmodel.
Tsja, wat wil je? Een startup met een spin-off zonder verdienmodel? Dacht het niet. 

Denise houdt van ezels en mag er daarom het hele jaar op passen. Zij moet ook leven, dus verhuurt zij haar ezels voor € 30/dag als het méér ezels zijn en meerdere dagen. Ik houd niet zo erg van ezels, maar andere mensen vast & zeker wel. Dus ik ga faciliteren. Huur iemand in die wel van ezels houdt en die mag er dan voor zorgen als ik de ezels van Denise huur, zeg 6 weken. Zo iemand kost mij hier in Spanje ongeveer € 1200/maand incl. werkgeverslasten. Ik ga met Denise nog een beetje pingelen, dus ik heb per maand € 4000 kosten voor twee ezels en twee begeleidsters. Ezels en verzorgsters worden diervriendelijk behandeld, dus ze hoeven maar 20 dagen per maand te werken. 

De prijzen voor buitensportactiviteiten van allerlei soort zijn hier € 35/55 pp. Een halve dag met een gezin (2 kinderen) kost bij ons € 100, een koopje! 
In 20 dagen heb ik 40 dagdelen en twee equipos, dat maakt 80 dagdelen. Als ik de helft van de tijd de routes verkoop, ben ik uit de kosten......en alles méér is winst, letterlijk. 

The blue economy & synergie

De oplettende lezer(es) heeft gezien dat ik slechts € 6000/jaar verdien, maximaal, bruto. Daar komt de gemiddelde hoogopgeleide lezer van dit stukje zijn bed niet voor uit. Ik wel! Al kan ik er niet direct stil van gaan leven.
Behalve dat ik denk synergie te behalen (met zie hierna) en er economies of scale zijn als ik het aantal ezels en begeleidsters uitbreid, waardoor ik meer zou kunnen verdienen, is mijn motivatie om dit plan te overwegen een heel andere. 
Het is gebaseerd op het gedachtegoed van de blue economy. Er zijn hier in de regio jongeren die graag stil willen blijven leven. Want stil leven doen wij hier al. Bijvoorbeeld door een toekomst vorm te geven met aan landbouw en/of toerisme gelieerde bezigheden. Ook stil leven kost geld.  
Traditionele landbouw levert weinig op. Als je met een zooitje ezels die je in de winter verzorgt in de zomer je boterham kunt verdienen? Als je daarmee bovendien bijdraagt aan het onderhoud van het landschap (ezels worden ingezet om bospercelen schoon te houden wat helpt bosbranden tegen te gaan)? Als er bovendien een X-aantal jonge mensen een vakantiebaantje door kunnen hebben? Als je (zie hieronder) een bijdrage kunt leveren aan de vermindering van de CO2 uitstoot? 

Als je deze argumenten overziet, waarom zou ik het dan niet doen?


Sancho Panza

De reden dat ik op het toeristische (muil)ezelplan terechtkwam was echter een andere. De beroemdste ezelberijder ter wereld kennen wij allemaal:


Afbeeldingsresultaat voor sancho panza donkey
Sancho Panza


In onze beleving een beetje een dikkige man die minstens 80 kg woog. Dat was vroeger, toen we nog niet zo diervriendelijk waren met zijn allen. Een beetje een behoorlijke (muil)ezel kan 20% van zijn eigen gewicht torsen. Een ezel max. 60 en een muilezel 90 kg. 
Het bevoorraden van afgelegen hutten gebeurt met helikopters. Een helikopter slurpt 170 liter brandstof/uur. Een helikopter huren kost € 1000 per uur, minstens. Een paar netjes (1500 kg) met vracht naar boven brengen ook zo iets, inclusief aan,- & afloopkosten. 
Een (muil)ezel kost € 30/dag. 
Onze hut, daar ging het om, moet ook worden bevoorraad. Liefst niet met een helikopter. Als je nou met 4 muilezels gaat lopen, kun je in een halve dag 360 kg naar boven dragen én terug, in het geval van onze hut. FF doorrekenen, hupsakidee, weer een verdienmodel! Meisje/jongen, 4 muilbeesten: Kost € 200/dag/720 kg. Twee dagen € 400/1440 kg. Dat is de helft van een helikopter.
Het kan dus gewoon uit, ten opzichte van die helikopters! Het is zelfs een flink stuk goedkoper en daarom is er foutenmarge in de schattingen toegestaan.

Don Quijote

Onze tweede spin-off wordt daarom het bevoorraden van de refuges met behulp van (muil)ezels. Als het eenmaal bij ons loopt, gaan we de directie van het Nationaal Park overhalen om helikopter-transport te verbieden en gaan wij alle hutten bevoorraden. Ook degenen die nu met een Landrover Defender worden gefoerageerd omdat ze daarvoor een speciale vergunning hebben. 
Er is immers een (prijs)concurrerend alternatief. Over duurzaamheid & werkgelegenheidsbevordering hoeven we het dan niet eens te hebben, mij dunkt. Kostenbesparing is voldoende incentive voor de helikopterhutten, en de Landroverhutten verliezen hun concurrentie-voordeel. Niks aan te doen.  

De vraag die rest: Ben ik tegen windmolens aan het vechten, of is het écht een briljant plan?

-Wordt vervolgd-

zondag 8 januari 2017

Duurzame voedselbereiding

Kilometer 0


Laatst aten wij in een restaurant. Op zich al bijzonder, want dat komt zelden voor. In elk geval met de gezinsleden. De maaltijd was ons aangeboden en daarom waren we verplicht een 30-tal km te rijden. 

Het restaurant was, hoewel niet overdreven, van het type vierkante-borden. In tegenstelling tot de eetgelegenheden hier in de buurt die er prat op gaan "casal" te koken. Niet casual, maar zoals Oma dat al deed. In het Catalaans betekent casa huis. En Oma had ronde borden, dus.......ronde borden. 
Het restaurant was ook een beetje rasta. Volgens mij is dat in Nederland weer teruggekomen door de hipster-golf, maar hier is het nooit weggeweest. Hippies uit de grote stad wordt daarmee bedoeld. 
Op de kaart stonden de gerechten. Daarnaast stond er op dat dit één van de 65 restaurants in Catalonië was die de onderscheiding "KM 0" mogen dragen. Dat is een slowfood beweging. De eis voor toelating tot dit gezelschap is dat er bij 5 gerechten die op de kaart staan produkten zijn verwerkt die worden geproduceerd binnen een straal van 100 km. KM 100 is nooit iemand opgekomen blijkbaar.
In Nederland bestaat ook slowfood, maar het doet er in Nederland dan weer niet toe wáár je de pruimen plukt, als het maar pruimen zijn die op de lijst van 76 produkten staan (een heleboel hele koeien en schapen staan er op, naar ik aanneem worden die deelsgewijs geserveerd) op de lijst van bedreigd voedsel. En geen 5 in Nederland, maar slechts 3. Dus honing uit Limburg in Groningen op de kaart is toch slow-gecertificeerd.




Noord Hollandse Blauwe Hoen, slowfood certified

Het liefst van de categorie presidium. Dat is bedreigd voedsel met gevaar voor acute uitsterving. Vermoed ik, want de categorie presidium op de lijst van Slowfood Nederland waar ik hier een voorbeeld van wilde laten zien, is beveiligd!:

Presidia

Foutpagina


De gewenste pagina is niet gevonden of u moet eerst inloggen om de informatie van dit beveiligde gedeelte van site te kunnen zien.

Misschien is de bedreiging zo acuut dat het louter inzichtelijk maken op een openbaar toegankelijke website de uitstervingskans vergroot? Bijvoorbeeld bij de befaamde terroristische cel "De Noord Hollandse Blauwe Hoen Knuppelaars" agressie opwekt? Je weet het niet.

Het menu


Persoonlijk vind ik 5 (of 3) verwerkte ingrediënten niet héél erg veel. In Catalonië is het makkelijker, bio/eco en 100 km. In Nederland moet je wel erg van grootmoeders traditionele keuken van worst, bonen en aardappelen zijn. Een blaadje sla zul je op je langzame bord niet (met keurmerk) tegenkomen. 

Dat "KM 0" trok in eerste instantie mijn aandacht omdat ik liep te piekeren over wat je die mensen in zo'n hut nou eigenlijk te eten moet geven. Onze hut bevindt zich op ruim 2 uur lopen van de dichtsbijzijnde weg, een niet onbelangrijk detail.
Zoals ik vind dat je bij het realiseren van een duurzaam gebouw de aangewende "embodied energy" (wat het aan energie kost om het te produceren) behoort te betrekken, zo vind ik dat je moet nadenken over de gehele productieketen bij het bereiden van maaltijden. 
Het voordeel van zo'n hut is gelukkig wel dat één keer nadenken wel genoeg is. Bijna alle hutten hier koken al 20 jaar iedere dag hetzelfde. Sommige hutten zelfs als mensen daar meerdere nachten achtereen verblijven. 
Wij zijn hier de standaard van Franka's keuken gewend, dus zo makkelijk gaan we er ons niet van afmaken. We gaan het onszelf zelfs extra moeilijk maken. 

Water

Eten bestaat vooral uit water. (vlees 70 %, aardappelen 75 %, brood 40 %, sla 96 %, appels 76 % enz.) Nu bestaat drank toevallig ook merendeels uit water. Dat is al erg genoeg, daar ga ik het later over hebben. 

Mensen eten gemiddeld 1-1,5 kg voedsel/dag en daar komt 1,5-2 kg vocht bij. Van dat eten moet ongeveer 1/3 uit groente en fruit bestaan volgens de schijf van 5. De rekensom bespaar ik u, maar al met al bestaat die 1-1,5 kg eten uit driekwart water.
Stel nou dat je dagelijks 40 mensen te eten wilt geven. Dan moet je als je er niet over nadenkt 53 kg voedsel naar boven zeulen. Waarvan 40 kg een paar uur later wordt uitgepiest. 

Dat betekent dus "light" food. In de zin van weinig wegend, want een duurzaam dingetje van ons is dat we geen helikopters willen gebruiken. 

Lopend buffet


Gerelateerde afbeelding



Vlees is 75 % water. Maar vlees heeft poten. Een optie zou het zijn het vleesverwerkingsproces uit te stellen tot kort voor de consumptie. Dan loop je één keer naar boven met het benodigde aantal lammetjes. Tegen de tijd dat de maaltijdbereiding zijn aanvang neemt, vraag je aan de spelende kindertjes of je éven dat ene lammetje mag vast houden........

Afbeeldingsresultaat voor lammetjes knuffelen texel


....en doet je ding.

Afbeeldingsresultaat voor lamskarbonade



Nu vrees ik dat ik met mijn duurzame ondernemersplan allerlei gevoelige snaren aan het raken ben. 

Vreemd plan? Ik weet niet of u weleens in een visrestaurant bent geweest?

Kreeft



Bladgroenten uit eigen kas

Dat van die lammetjes zie ik niet snel gebeuren. Je zit met veterinaire formaliteiten en er schijnt tegenwoordig een beer in dat bos te wonen. Nu zijn beren volgens onze plaatselijk natuurbeschermers wel herbivoren, maar toch.......volgens andere bronnen lusten ze wel een lammetje. 

Realistischer en haast net zo leuk als rondhuppelende lammetjes (die na een tijdje toch saaie schapen worden en gaan stinken) is het kweken van eigen groente. Een heuse kas!

Waar je tussen de kroppen sla je dis geniet. Verser heb je het nergens, sla groeit snel en bestaat voor 96 % uit water. 
Als u een groenere manier weet om leuk duurzaam leuk te beleven, dan houd ik mij aanbevolen. 
En als we al het brood voor het ontbijt, lunchpakket en avondmaaltijd als bijgerecht zelf gaan bakken, komt u bij binnenkomst in plaats van in een stinkende schapenstal in een vers-brood-geuren-pallet terecht. 

Mmmmmm & heel veel kilo's.


Terug naar de website

De duurzaamste hut ter wereld

Het verhaal


Een tijdje geleden heb ik op deze plek geschreven over het plan dat Tim en ik hebben bedacht om een nieuwe hut te realiseren. Dat stuk ontstond in een golf van enthousiasme. Ik schreef het op een vrijdagavond na een drukke werkweek om twee uur 's nachts. Adrenaline dus.
Inmiddels zijn we een half jaar verder. De adrenaline is grotendeels uitgewerkt. En nu?

Oude man?


Tijdens die vrijdag/zaterdagnacht realiseerde ik me meteen dat het niet makkelijk zou worden. Pas een hele tijd later realiseerde ik me nog iets anders, grappig genoeg. Het idee om een hut te exploiteren is al 35 jaar oud en de reden dat wij wonen waar we wonen en doen wat we doen, is precies dat. Ons huidige optrekje is echter geen berghut geworden. Tóch de behoefte om nog voor het heengaan alsnog? Wie zal het zeggen.

Het idee is aan het rijpen. En niet alleen aan het rijpen in een koele kelder, er wordt aan gewerkt op meerdere fronten tegelijk.
Balkonhekjes in een parallel universum








Niet lang nadat wij dat idee hadden, kreeg ik een mail van een kennis-architect. Toevallig was ik aan het nadenken om hem te benaderen voor het ontwerpen van onze hut, daarover later meer.

Hugo, zo heet hij, was bezig met een ontwerp voor een klassieke woning. Daar moeten balkonhekjes in met een klassieke uitstraling, maar niet te truttig. Zoiets als bovenstaand fotootje.

Nu is het Nederlandse arbeidsloon hoog en alles wat je "out of the box" laat maken duur. Daarom benaderde Hugo mij. Of ik dat niet voor een scherpe prijs kon regelen? Het zal zijn mensenkennis geweest zijn, want zoiets uitzoeken vind ik beestachtig leuk en binnen een paar dagen kreeg hij dan ook een diarree van mails met ideeën, vragen en uiteindelijk een richtprijs. Gemakshalve heb ik er ook eentje in Nederland laten maken, een offerte bedoel ik, om de transportkosten eventueel te drukken. Want het idee om hier een paar balkonhekjes te laten maken en die dan naar Nederland te verschepen, vind ik niet zo duurzaam.
De dominee in mij

En, dat komt er bij: Als je genoeg geld hebt om een huis met klassieke uitstraling te laten bouwen, moet je niet zeiken over een paar honderd €€€. De dominee in mij is dat.

Onbewust werd mijn herderlijke gemoed nog eens extra getriggered door een zinnetje dat Hugo in zijn slotmail liet rondslingeren. Hij had net een contract getekend om een Autarkisch Huis te ontwerpen. Een uitdaging!

Nu ben ik vóór duurzaam, maar tegen holle claims. Hoe komt dat?
Waarom we ons ergeren aan duurzaam

Ten eerste is Duurzaam saai & vervelend. Dat schiet niet op. Je mag niet vliegen, je mag geen vlees meer eten, je mag niet onder de douche zolang als je wilt, je mag niet.........Althans dat mag je allemaal niet als je een precieze duurzame bent. Bovendien wordt de boodschap uitgedragen door irritante betweters (dat heeft Nadia Bashir een paar jaar geleden ontdekt) én, of maar, nog belangrijker, volgens Florien Cramwinckel, appelleren die irritante betweters (wroeten in een open wond zou je het ook kunnen noemen) aan iets wat we donders goed weten maar waar we niet aan herinnerd willen worden. In het Psychologisch lab meetbare vaatvernauwing en hartslagverhoging levert dat op.

Het lijken, en zijn, twee kanten van dezelfde medaille. Tegenwoordig zijn er ook rekkelijke duurzamen. Als we het streven naar autarkie opvatten als de ultieme duurzaamheid, leidt dat binnen dit domein tot het span van geitewollensokken autarken versus technologische autarken.

Die laatste groep, de rekkelijken, springt over de horde van comfortverlies & gedragsverandering heen door te stipuleren dat je met het inzetten van de modernste technologieën géén concessies hoeft te doen aan je gedroomde levensstijl. 

Het zal u niet ontgaan zijn dat onze huidige levensstijl wat gestoffeerder is dan die van onze (groot)ouders en zo verder terug. En anders komt u er binnenkort wel achter door een artikeltje gebaseerd op BigData. Een niet-duurzame levensstijl correleert vrijwel volkomen met inkomen/hoofd. En heeft verdomd weinig te maken met de door de actoren beleden ideeën.
Gelul


Om kort te gaan, nadat ik van Hugo hoorde van dat autarkische huis ben ik helemaal losgegaan in het proberen mijn gespreksgenoot te overtuigen van het onzinnige van het bouwen van een autarkisch huis in Nederland in 2017.

Ik zal het hier een beetje kort houden, maar het belangrijkste argument tegen die techtarken is dat ze een hek om hun autarkische woning zetten vanaf een moment in de tijd dat het hen uitkomt. En zolang als het hen schikt. Wáár dat huis vandaan komt (energie & grondstoffen) tellen ze niet mee. Wáár het naartoe gaat evenmin, al wordt er hier en daar wat aan windowdressing gedaan door met begrippen als Cradle to Cradle (C2C) te wapperen.

Het is zoals de verstokte roker die tussen het opsteken van twee sigaretten in gestopt is. Gelul dus, in mijn ogen.
De pragmatische hybride


Ergens onderweg tijdens onze gedachtewisseling voorzag Hugo mij van het etiket pragmatische hybride. Dat is een uitdrukking die nog niet geëcht is voorzover ik weet. Als ik "pragmatische hybride" intyp in mijn browser, krijg ik niks. Het dichtste bij komt een website die hybride generatoren verkoopt mbv een pragmatisch aanpak. Ze heten De Groene Aggregraat.  

Maar Hugo had het niet over hybride stroomvoorziening, hij had het over mijn gedachtegoed.
En ik vind het een geuzennaam. 

De duurzaamste berghut


Mede daardoor heb ik besloten dat onze berghut de duurzaamste van de wereld moet worden. In plaats van mijn energie aan te wenden om lege-huls-gedachten te fileren en te zaniken over comfort & gedrag van anderen, gaan we het gewoon zelf lekker goed doen. Wel 21e eeuws, dus douches die werken enzo, maar tijdens de exploitatie  CO2 neutraal (lange cyclus voor de liefhebbers) en tijdens de bouw zo duurzaam mogelijk. 

Niet autarkisch, niet C2C, gewoon de beste. Dat is goed genoeg. Hoe? Daar ga ik nog wat verhaaltjes aan wijden.


Terug naar de website