Na twaalf jaar heb ik de pagina fietsen/mountainbiken op onze website vernieuwd. Een interessante exercitie. Al doende realiseerde ik me dat ik het destijds niet erg slim heb aangepakt. Denk ik nu dan toch. Mijn uitgangspunt was ooit dat het aanbod fietsroutes in ieder geval óók aantrekkelijk moest zijn voor gezinnen, onze gedachte cliëntéle. Af en toe krijgen wij hier wel mensen met een fietsdrager met fietsen voor het hele gezin, maar op één meisje van 6 jaar oud na heb ik hier nog nooit een kind zien fietsen.
Die fietsen op de drager zijn bestemd voor een andere week in Frankrijk of desnoods aan de Costa Brava waar in het achterland gepeddeld kan worden. Degenen die fietsen zijn de papa's. En een heel enkel keertje een mama. Maar nóóit een mama waarvan de partner niet fietst. Tegenwoordig hebben de mama's dan soms een elektriek hulpmotortje om papa te kunnen bijhouden.
Wie er niet fietst
Die kennis had ik 12 jaar geleden ook al, behalve dat van die hulpmotor. Menigmaal heb ik in Zuid-Limburg met de vrienden van mijn mannenfietsclub meesmuilend toegezien hoe, destijds wat oudere, inmiddels wat jongere, mannen met een beginnende bierbuik op zondagochtend de huiselijke verplichtingen lieten voor wat die waren en met hun vrienden de heuvels en terrassen onveilig maakten. Wij hadden nog geen kinderen in die tijd, derhalve geen huiselijke verplichtingen, dus voelden ons gerechtigd om daarop neer te zien.
Vermoedelijk was dat de achtergrond die mij er toe dreef om een zo sexe-neutraal-mogelijk fietsaanbod in de verkoop te zetten. Hoe dom kan een mens zijn?
De fiets als gewei
Zonder nu meteen een diepte-psychologisch inzicht te willen verwoorden, wat voor de vrouw haar (over)gewicht is, is voor de man zijn fiets (of auto, maar dit gaat over fietsen). Een mal pakje om het lijf en daaronder een kek karretje. Zelfs mijn vrienden van de nog steeds bestaande mannenfietsclub hebben zich de afgelopen twee jaar allemaal op een carbon-frame getrakteerd. Als ik terugdenk aan hoe wij 30 jaar geleden onze ijzeren rossen sneller probeerden over de top te jagen dan die dure chroom-molybdeen frames van die bierbuiken? Vermakelijk.
Priming
Potentiële mannelijk klanten moet je niet proberen binnen te halen door te zeggen dat je zo leuk met het gezin naar een stuwmeertje in de buurt kunt rijden. Denk ik nu. Je moet ze een uitdaging geven. Hoe is het immers ánders te duiden dat al die idioten zo nodig Alpe d'Huez op willen rijden? Of de Stelvio. Of de Tourmalet. Of de Mont Ventoux. Voor het mooie uitzicht? Dat denk ik niet. Een vriend van mij is al meer dan 40 keer de Mont Ventoux opgereden. Degene die mij daarvoor een plausibele rationele verklaring kan geven, krijgt onmiddellijk een krat bier thuisgestuurd.
Om deze reden heb ik een overzicht gemaakt van de zwaarte van de colletjes hier in de buurt ten opzichte van "grote namen". Dan kunnen die mannen, dat hele gefiets is immers weinig meer dan de illusie dat ze net als Eddy(?), Joop(?), Bernard(?), Marco(!/?), Miguel(?/?), Lance(?!/?!), Alberto(!/?) of Nairo/Chris/Vicenzo naar boven dansen, zich inbeelden dat ze de Mont Ventoux beklimmen als ze hier over de Col de Creu d'Eixol omhoog rijden. Zwaarder dan de Tourmalet!
En dan stoppen ze vrouw en kinderen gewoon in de 740 hatchback als ze "gezellig met de kinderen" in dat stuwmeertje moeten gaan zwemmen. Veel minder gedoe met de badlakens en pick-nickmand.
En dit is de uitdagende pagina geworden
Geen opmerkingen:
Een reactie posten