Zodra ik dit stukje getikt heb en op "Publiceren" druk, heb ik een stuk of wat lezers. In realtime gaat dat en dankzij Google krijg ik de statistieken aangeleverd. Gratis en voor niks. Kan ik meteen zien waar die hunkerende lezers wonen. In de VS en Rusland zijn ze vooral erg greedy. Als auteur is dat prettig, lezers. Als mens kan ik mijzelf afvragen of ze in Rusland en de VS werkelijk geïnteresseerd zijn in mijn episteltjes. Ze kunnen het vermoedelijk niet lezen, maar wellicht hebben ze vertaalprogrammaatjes. Ik heb er weleens over gedacht om terroristisch getinte kul te publiceren. Kijken hoe lang het duurt voordat ze hier voor de deur staan. Maar dat vind ik toch een beetje eng.
Bere(n)sporen
Philo van Gastel schreef in 1994 een boekje. Beresporen heette het. Eigenlijk schreef ze geen boekje, maar een scriptie die later werd uitgegeven. Dat had ermee te maken dat toentertijd in Nederland een strijdje gaande was omdat verschillende cultureel antropologen hun werkveld van het verre Afrika en Oceanië wilden verleggen naar de achterbuurten in West-Europa. Of het Pyreneese platteland.
In elk geval kwam ik het boekje tegen in '96 en kocht het. Zoals ik destijds alles kocht wat mij iets wijzer zou kunnen maken over ons nieuw gekozen woongebied.
"Montaillou" bijvoorbeeld van Emmanuel Le Roy Ladurie. In 1975 uitgegeven en midden jaren '80 ineens een hype omdat een slimme uitgever op de golf van succes van Umberto Eco's "In de naam van de roos" een vertaling uitbracht van een verhaal dat in dezelfde tijd speelde. Half zichzelf respecterend Nederland kocht het en ik vermoed dat er maar weinigen zijn die het ook gelézen hebben. Ik wel toevallig, maar dat komt alleen maar omdat ik iets wilde begrijpen over de gemeenschap waar ik mij had gevestigd. Er is namelijk geen doorkomen aan....
Beresporen dus. Het heet in de enige recensie van begin '95 die ik tegenkwam Berensporen. Waarmee de recensente haar tijd vooruit was, want pas in '97 met het uitkomen van de Woordenlijst Nederlandse Taal werd deze spelling officiëel, maar dit terzijde.
Beren en mensen
Het boekje is leuk, ik kan er niks anders van maken. Het laat op een aardige manier zien dat de "stadse" natuurbeschermingsmentaliteit niet altijd gedragen wordt door de plaatselijke bevolking. En waarom.
De architecten van "natuurlijke ecosystemen" -een contradictie op zich- willen beren. Niet dat geheel duidelijk is welk ecosysteem zij ontwerpen. Ecosystemen zijn best ingewikkeld en per definitie niet stationair. Welke rol beren binnen welk ecosysteem spelen? Who knows.
Boeren, herders, houden niet zo van beren. Ze eten namelijk af en toe schapen op want beren zijn omnivoren. De eco's hier in Spanje noemen ze herbivoren, maar dat is bedoeld om de weerzin van de goedgelovigen te masseren. Als de herbivoren per ongeluk een schaap opeten is er wel een interessante vergoedingsregeling. Als beren werkelijk herbivoren waren, zou zo'n vergoedingsregeling haar doel voorbijschieten.
Voor de herders, boeren, is het grootste probleem dat ze hun kuddes niet alleen achter kunnen laten. Moderne herders hebben namelijk een 4x4 en rijden iedere dag naar boven om de kudde te checken. Zij slapen lekker thuis naast Mien.
Als er een herbivore beer een kudde aanvalt, raken die schapen in paniek en lopen ze als het tegenzit met zijn allen het ravijn in. Vergoedingsregeling of niet, dat vinden boeren, herders niet leuk. Boeren worden door natuurbeschermers weliswaar gemakkelijk weggezet als ordinaire nutsmaximaliserende homies economicies, maar dat is een visie die een stuk of wat bochten afsnijdt. Boeren houden van hun vak en hun dieren.
Berensporen & big data
Zoals elders opgetekend, heeft Tim met hulp van wat vrijwilligers een teloor geraakt pad herontdekt en begaanbaar gemaakt. Harstikke mooi! maar toen ik vorig weekend Spaanse vrienden over dat pad heenstuurde, kwamen zij enigszins verwilderd terug. Berensporen (!) hadden zij gezien op een stukje van het pad waar wat aarde bloot was gekomen. Godskanonnen! Amper 200 m van ons huis, een (één?) beer.
Daar sta je dan met je genuanceerde kijk op het leven. Beren in onze voortuin, vinden wij dat leuk? Tuurlijk, beren zijn herbivoren. De laatste keer dat er iemand het leven gelaten heeft in de Pyreneeën door de fatale ontmoeting met een beer was 1955 of daaromtrent. Beren kunnen zich wel 30 km per dag verplaatsen, dus die afdrukken zijn misschien wel van een voorbijganger die inmiddels al lang en breed de winterslaap is aangevangen een paar valleien verderop. Big data zijn dat, rationeel herprogrammeren is de oplossing?
Toch, het kriebelt een beetje.
ARK
Ondertussen wordt er in Nederland een Wisent neergeschoten die een steward heeft gebeten en dreigend op een bezoeker afliep. Dat is, als ik het goed begrijp, een dag of wat hot news geweest, die onvrijwillige euthanasie. Niks Wisent die lekker ging basketballen met een onschuldig kind in een kinderwagen. Beetje dreigen, dat was het.
Als ik iedere koe richting het abattoir zou moeten laten vervoeren die mij sinds wij hier wonen heeft bedreigd, kan heel natuurminnend Nederland nog jarenlang aan de ecologisch verantwoorde hamburger, zal ik maar zeggen.
Terug naar de website
Geen opmerkingen:
Een reactie posten