zaterdag 29 maart 2014

Oude paden zoeken

Binnenkort is het twintig jaar geleden dat wij ons huis hier kochten. Als die twintig jaar op het gebied van wandelen ergens door worden gekenmerkt, dan is het "oude paden zoeken". Niet dat wij  twintig jaar als een stel malloten door bos en struikgewas hebben gestruind. Veel meer is het uiting van een poging om de werkelijkheid naar je hand te zetten.
Wij zochten vanaf het begin iets in de buurt van de GR-11, de doorgaande Pyreneeënroute aan de Spaanse kant. Nog voordat wij iets hadden gekocht, maakten wij al plannen om deze zonodig te verleggen. Zodat er als vanzelf mensen in onze -in de plannen nog- berghut terecht zouden komen. Nadat wij  een jaar voor aankoop zelf een stuk van de GR-11 hadden gelopen midden in de zomer, en de hele dag hadden genoten van een weldadige rust, lieten wij dit plan varen. Niemand zagen wij die dag.
Jaren later ontdekten wij op een oudere kaart dat die GR-11 ooit langs ons huis had gelopen. In ieder geval in ontwerp. Om voor mij onbekende redenen is dat plan gewijzigd, zodat de GR-11 nu boven over de berg achter ons huis loopt. De horizon van onderstaande foto. Soms verdwalen mensen op de top, die in feite geen top maar een grote hoogvlakte is, en storten zij zich min of meer naar beneden langs de helling omdat zij bij het groene ballonnetje op de foto een paar huizen zien. 1000m lager is dat. Die huizen zijn niet bewoond, zodat ze uiteindelijk meestal alsnog bij ons terecht komen. Dermate ontdaan dat ik nooit aan iemand geld heb durven vragen voor de stress-sussende taxiritjes, hapjes en drankjes. Daar kunnen wij niet van leven.




Toch, soms staan er paden op kaarten getekend die een sterke aantrekkingskracht uitoefenen. Of paden die niet op de kaart staan waardoor ze juist zo'n sterke aantrekkingskracht hebben. Een voorbeeld van het eerste is een pad dat van het groene ballonetje aansluit op de GR aan de andere kant van de pas. Meer dan 300m minder klimmen, lijkt aantrekkelijk. Op de kaart staat een pad. Op de helling hebben wij nooit echt iets kunnen vinden. Frustrerend.

Een voorbeeld van het tweede soort (niet op de kaart, wel bestaand) is de rode lijn op de foto. Dat wil zeggen, dat zeggen de mensen uit het dorp. Het oude pad tussen Berrós Sobirà, het volgende dorp, naar Dorve, het volgende dorp de andere kant op. Via onze achtertuin loopt het. Zeggen ze. En waarom zouden ze liegen? Ze gebruikten het vroeger regelmatig. Dat pad zijn we nu aan het terugveroveren op de natuur (kunnen onze klanten een leuk rondje lopen met name). De rechterhelft is geen probleem, dat ligt overduidelijk pad te zijn. Links van het midden is in '96 een landslide -beige op de foto- geweest, dus daar moeten we misschien iets afwijken, maar het is een weidegebied dus dat is ook geen punt. Het linkerstuk loopt vanuit ons huis recht het dal in. Dat hebben we inmiddels schoon gemaakt. Je voelt hem al, het probleem zit hem in dat stukje turquoise aan de linkerkant. Ik ben er nu 7 keer naar boven en naar beneden geweest. (Het is vrij steil, dus moeten we wel iets behoorlijks terugvinden.) Onderin zitten we goed. We komen ook op de goede plek boven. En, het ergste van alles, bij mijn zesde zoektocht heb ik het pad gevonden! Prima te doen, nergens te steil, regelmatig, meestal steeneiken langs de kant. 

Toen ik het de daaropvolgende keer goed wilde gaan markeren om het schoon te kunnen maken (die steeneiken snoeien vooral) zag ik het nergens meer. 
Uit boosheid heb ik mijn gereedschap daar ergens in de regen achtergelaten. Het wás er, dus we vinden het wel weer, maar waarom moet dat nou zo verdomd lastig zijn?


Terug naar de website

Geen opmerkingen:

Een reactie posten