vrijdag 19 december 2014

Het droevige verhaal van het beertje Auberta

Als ik de krant, gasflessen of mijn zoon op moet halen, rijd ik noodgedwongen over een visotter-viaduct. Met subsidie van de Europese Unie zijn beneden in het meer ooit visotters geherïntroduceerd. Zonder verkeersexamen te hebben afgelegd, want die visotters werden doodgereden als ze zich van hun hol naar het meer begaven. Jammer.

Daarop werd een aanvullend subsidievoorstel ingediend voor de aanleg van het viaduct. Een paar ton verder was de blijdschap bij de natuurbeschermers dan ook groot dat in de speciale corridor, die toegang geeft tot dat viaduct, in de winter nà aanleg sporen in de verse sneeuw aantoonden dat het viaduct gebruikt werd. Weliswaar vindt nog steeds geregeld een otter zijn of haar einde onder de voortrazende autowielen, maar soms dus niet.

Over de zin en onzin -vandaag waren het gasflessen én de krant- nadenkend van natuurbescherming, moest ik aan het beertje Auberta denken. Wat ik nog haast vergeet: Die visotters leven van forellen. Door een combinatie van menselijke overbevissing én een kolonie blauwe reigers, die hier eigenlijk niet thuishoren, én een overwinterende kolonie aalscholvers, ook hun verschijnen is dubieus, én die paar visotters, raakt de forel op. Jaarlijks wordt het rantsoen van alle disgenoten daarom enige malen aangevuld met gekweekte, levende, forel. Die worden met tankwagens tegelijk in het meer gekieperd. Al met al een hoog dierentuin-gehalte, vind ik. Om over natuurlijk evenwicht niet te spreken.

Auberta werd vorige winter geboren in een aangrenzende vallei. Nadat zij met haar moeder uit de winterslaap was gekomen, heeft de moeder haar verstoten. Waarschijnlijk, we zullen het nooit weten. In ieder geval verscheen Auberta op zekere dag in het voorjaar in een moestuin van het dorpje Aubèrt. Daarom heet zij Auberta. Moederziel alleen. De plaatselijke boswachter werd verwittigd en nadat Auberta gevangen was, werd zij gedurende een paar weken iedere dag het bos in gebracht in de hoop dat haar moeder haar liefdevol zou opnemen. Wat niet gebeurde.
Auberta, het is wel een snoezepoesje!


De beren in de Pyreneeën zijn nakomelingen van Kosovaraanse immigranten. Ook een herintroductieprogramma. Daarom is ieder beertje dat geboren wordt een succesje.
Ten einde raad werd daarom voor Auberta een soort kunstmoeder georganiseerd. Voor haar werd een stuk bos afgehekt en het voer werd haar verstrekt door middel van een ingenieuze sluis, zodat zij geen contact met mensen zou hebben. Het ging goed met Auberta (al mocht niemand haar bekijken) en aan het begin van de herfst was zij aan vrijlating toe. Je kunt je afvragen of een allenig opgroeiend berenjong de vaardigheden ontwikkelen kan die nodig zijn om zelfstandig te kunnen overleven, maar laat ik niet al te gereformeerd doen. 

Nu wilden de deskundige begeleiders van het herintroductieprogramma haar graag kunnen volgen in de toekomst en daarom werd er bij Auberta een chip ingebouwd. Na de operatie zou zij nog twee weken in onzichtbare observatie blijven totdat het grote moment daar zou zijn.

En toen klom Auberta in een boom. Viel zij of sprong zij, het is gebeurd buiten het bereik van de webcams, uit die boom en bleef met haar nog verse operatiewond aan een takje of iets dergelijks haken. Ze haalde de wond open en bloedde, in de naar schatting drie uur dat zij niet op de beelden in de controlekamer te zien is geweest, dood.

Zo eindigt het droevige verhaal van het beertje Auberta.

Terug naar de website

Geen opmerkingen:

Een reactie posten