vrijdag 11 oktober 2013

Rabarber 2 (en slot?)

De langste dag komt eraan. 
Voor mij betekent dit onder meer dat de rabarber, die kennis heb ik uit de boekjes, niet meer getrokken mag worden. Vanaf de langste dag laat men de rabarber met rust opdat deze de energie in het wortelgestel kan opslaan om volgend jaar weer stelen te kunnen geven.
De plant waarover ik een tijdje geleden schreef, die van mijn ouders en nog andere zoete herinneringen,  kwam het voorjaar redelijk door. Een beetje minnetjes, een blad of acht, maar alive. Een paar dagen geleden oogstte iemand vijf van de acht bladeren. Er waren er nog drie over,  en ik dacht: “Gevaarlijk, maar gelukkig heeft degene die het oogsten deed in ieder geval nog genoeg overgelaten om mijn verjongingsplan kans van slagen te doen hebben.”
Tot vandaag. Er stond ineens rabarber op tafel. Vermoedelijk, ik krijg niet alles mee, omdat een Canadese vriendin van ons op bezoek is die erg van rabarber houdt. Vorig jaar groef ik voor haar een plant uit die inmiddels is overleden door overdadig oogsten. Zij wist het niet, van die langste dag. Nu wel, en ze beloofde mij een maand geleden toen ik een nieuwe voor haar meenam dit jaar niet te oogsten. Maar dat was een plant van de zaaifamilie. Heb ik verder niks mee. Alleen geen zin om elk jaar een half uur te graven om haar een nieuwe te leveren.
Aan de kleur van het gerecht meende ik de herkomst te zien. Ren zonder iets te zeggen van tafel naar de plek waar de plant staat.
Stond.
Weg. Geen blad meer te zien. Kwaad was ik. Mijn plant! Mijn goede voornemens om de verontachtzaamde erfenis van mijn ouders nieuw leven in blazen: verdampt?
We zijn nu een uurtje verder. De boosheid is grotendeels gezakt, maar nog niet helemaal weg. Ik moet een beetje om mezelf lachen, dat ik me er zo druk over maak. Aan de andere kant wringt nog de verontwaardiging. Waarom niet even met mij overlegd? Wie verzorgt immers al die planten hier?
En we zijn weer een aantal maanden verder. Ik kan nu melden dat nadien de plant nog twee miezerige blaadjes heeft voortgebracht. Ondanks begieten en beplassen (goed voor de stikstof!) in de zomer toch geleidelijk aan verdroogt. Het staat toch een beetje raar als ik op twee meter afstand van een kamperend gezien sta te urineren, vind ik.
Het is nu de tijd om de wortels op te graven, te scheuren en opnieuw te planten in weelderig bemeste plantgaten. Durf ik niet zo goed, of ben ik eigenlijk een lui beest? 

Volgend voorjaar hoort u het.


Terug naar de website

Geen opmerkingen:

Een reactie posten