George

Ik ben me rotgeschrokken. George is dood. Nu ben ik inmiddels aangeland op het kantelmoment dat niet meer de ouders maar vooral de vrienden en bekenden aan het doodgaan raken. De ouders raken namelijk op, dat is de leeftijd, maar meer nog dan het onvermijdelijke tijdgetik, het vieren van decennia, eerst 40 en vervolgens 50, komt daarmee de eindigheid van het leven sluipenderwijze en onontkoombaar naderbij.

Gek genoeg had de ontdekking van het overlijden van George haast nog meer betekenis dan de aangekondigde dood van een paar kennissen en het recente overlijden van twee hartstikke jonge meiden die hier in 2012 en 2013 te gast waren. Gek genoeg schrijf ik, omdat ik George amper ken. Ik licht het toe.

In 2001 kreeg ik een telefoontje van George. Hij was een Pyreneeën,- en fietsfanaat vertelde hij en was van plan een reisorganisatie op te richten die zich bezig zou gaan houden met het organiseren van fietsvakanties in de Pyreneeën. Toevallig woonde hij in Wageningen, dus toen wij koninginnedag 2001 in Wageningen waren hebben wij kennis gemaakt. Een paar maanden later kwam hij hier op bezoek om onze locatie te kunnen beoordelen op geschiktheid voor een tussenstop voor zijn fietsreizen en te praten over mijn bereidheid voor het verzorgen van bagagevervoer.

Nu ben ik nogal betweterig, toen denk ik nog meer dan nu, dus ik had een mening over zijn plan. Het leek me onuitvoerbaar. In elk geval onuitvoerbaar in zijn einddoel, dat was om te kunnen leven van het organiseren van fietsreizen naar de Pyreneeën. Vooralsnog verdiende hij zijn brood als laborant. Het leek mij dat hij daar gewoon mee door moest gaan.

George zat op ons terras. Niet zomaar, hij zat daar te wachten totdat ik hem een paar alternatieve tochten zou kunnen laten zien waarover wij gesproken hadden bij onze kennismaking in april. Ik had het midden in de zomer veel te druk voor dag-lange uitstapjes, maar George dacht blijkbaar dat ik het toegezegd had, dus bleef geduldig wachten op ons terras totdat ik het sein: "Kom op, we gaan!" zou geven. En daar werd ik licht gepikeerd van: "Pak je fiets en ga goddomme zelf kijken!" zoiets dacht ik. Maar hij dus niet. Hij vroeg heel vriendelijk om een uur of vijf 's middags wanneer we zouden vertrekken........

Uiteindelijk heb ik hem de volgende ochtend een prachtige route -met de auto- laten zien, kwamen we wat betreft de vergoeding voor bagagetransport en de eventuele korting op de overnachtingsprijs niet erg tot elkaar en was daarmee het plan ten einde. Voor wat mij betreft, want George heeft tien jaar lang fietsers over onder andere de door mij voorgestelde route gestuurd en heeft zijn kleinschalige bedrijfje gerund. En hij heeft zijn baan nooit kunnen opzeggen, dat had ik dan wel goed voorzien.

En nu zie ik -sinds 2010 had ik een link op onze site staan naar zijn bedrijfje- ineens bij het controleren van onze site dat hij in juli 2012 is overleden. Zijn site blijft -voorlopig- in de lucht, ter ere van een man die zich bij leven inzette voor het fietsen in de Pyreneeën en zijn droom najoeg.
De link werkt nog steeds. Zo te zien is hij vrij snel na onze link-plaatsing -en dus kort mailcontact- ziek geworden, want van 2011 staan er al geen reviews van enthousiaste fietsers meer op zijn site.

George is dus dood. Het was een aardige vent waarmee ik geen chemie had. Dat komt voor. Maar moet ik nu die link rücksichtlos weggooien? Tenslotte hebben onze toekomstige klanten er niks aan te linken naar een sympathiek opgesteld In Memoriam. Doodlopende links daar wordt niemand vrolijk van. Maar links naar een dode? Rare gedachte.

Terug naar de website