Een jaar of wat geleden gebeurde er iets raars. Ineens was de lavendelhaag naast onze parkeerplaats bijna volledig plat. Ik snapte er niks van. Had het dan ook gehageld tijdens die onweersbui een paar dagen geleden, van die enorme keien die een hele rij van die krachtige, prachtig bloeiende lavendelstruiken kon vermorzelen? Ik kon mij er niets van herinneren. Bovendien zag ik nergens anders hagelschade, en zo plaatselijk zal het toch ook niet geweest zijn.
Na een paar dagen hoofdbrekens zag ik op een morgen de oplossing. Beneden mij in de resten van de lavendelhaag liepen twee broertjes vlinders te achtervolgen. Vlinders kijken of proberen te vangen gebeurt wel vaker.
De geknakte lavendel bloeide nog steeds en zat ook nu vol met vlinders. Die kereltjes probeerden vlinders te vangen en stampten als een paar losgeslagen paarden dwars door mijn lavendel . Eureka!
 |
| Zo zag de lavendel er eerst uit....... |
Als hier 's zomers gasten zijn, ben ik aangesloten bij de vrijwillige politie. Regels handhaven doe ik. Naar het soms lijkt, voor mijn plezier. Omdat ik ooit door HM voorgoed ongeschikt ben bevonden om toe te treden tot 's lands krijgsmacht misschien? Die observatie begrijp ik wel, maar is toch te kort door de bocht. Mijn doel is slechts om dmv het handhaven van een paar basisregels het samen-leven te smeren. Als er teveel kinderen op de trampoline gaan, neemt de kans op ongelukjes toe, zoiets.
Omdat de Lavendel toch al onherstelbaar beschadigd was, nam ik even de tijd om het gedrag van de kereltjes te observeren. Als agent-vrijwilliger heb ik enige ervaring waardoor ik weet dat bij het constateren van een overtreding de reactie van de dader vaak ontkennend is.
Na een minuut of drie meende ik voldoende belastende informatie te hebben verzameld. Geheel opgaand in hun spel hadden de dadertjes mij niet in de gaten en stampten ze al die tijd vrolijk door de lavendel.
"Ik heb het niet gedaan!"
Oom Agent greep in door met stemverheffing te bassen: "Wat doen jullie daar?" De voor de hand liggende woordspeling is nu: "Als door een vlinder gestoken......" en inderdaad, gebroederlijk sprongen ze vanuit de lavendel op veilige grond en riepen unisoon: "Ik heb het niet gedaan!"
Dat lijkt een premature reactie, er was slechts gevraagd wát ze daar deden, laat staan dat ik enige formele beschuldiging had geuit.
Kennelijk hadden ze het eerder bij de hand gehad of herkenden ze mijn stem omdat ik hen weleens van de trampoline had gejaagd. In elk geval kwam de reactie er verrassend soepel uit.
Weliswaar was ik alleen bij het vaststellen van het vergrijp, maar het leeftijdsverschil gaf mij toch voldoende gezag om de jongetjes af te laten druipen nadat ik had gezegd dat ik al drie minuten naar ze had staan kijken en dat ik lavendel-vertrappen geen goed spelletje vond.
Nurture or nature?
Nu is oom Agent zelf ook jong geweest en weet daardoor dat je als kind niet altijd datgene doet wat die achterlijke volwassenen van je willen. Daarnaast ben ik part-time vader en daardoor weet ik weer dat zelfs ónze modelkinderen weleens dingen uithalen en/of hebben gehaald die niet passen binnen het raamwerk van de optimaal geöliede samenleving.
Tot zover niks nieuws.
Een paar dagen later viel er met, laat ik hem Prins II noemen, iets voor wat zo gruwelijk is dat ik het hier helaas niet kan opschrijven. Jammer, want het is een leuk verhaal, en er zijn geen persoonlijke ongelukken bij gebeurd.
De vraag die zich bij zo'n lavendel-incidentje bij mij opdringt is toch: Komt het nu omdat die kinderen niet deugen, of omdat de ouders verzuimd hebben hen een beetje op te voeden? Nurture of nature dus.
Ik vermoed dat menig lezer(es) een derde mogelijkheid overweegt, zeker tegenwoordig. "Ach, die kinderen gingen zo op in hun spel dat ze het zich niet bewust waren."
Eén van onze kinderen heeft hier in het dorp met een bezoekend meisje -ééntje met zo'n schattig kopje dat ze zo in de Margriet kan om kindermode te showen- van een onbewoond huis, dat dan weer wel, de ruiten ingegooid. Ze waren daarbij erg opgegaan in hun spel, maar erkenden bij het verhoor nadien toch óók dat ze zich wel realiseerden dat ruiten ingooien van de buren niet tot de gereedschapskist van het standaardvermaak is te rekenen.
De reactie van die lavendelstampers laat bij mij dan ook de schaal doorslaan richting de hypothese dat ze het zich wel bewust waren, maar het hen niet zo bar veel kon schelen. Aan de nurture ontbrak zeker iets, vond ik. Hetgeen een paar dagen later door het volgende incident met Prins II werd bevestigd. Helaas, ik ga dat hier niet vertellen, kom gerust eens langs voor een persoonlijke toelichting.
De kinderen
Twee jaar terug kwam het Margriet-meisje met haar ouders weer eens langs. Inmiddels was ze uitgegroeid tot een mooie jonge meid, nog steeds Margriet-fähig, maar nu voor een ander maatje.
Daardoor weet ik dat zowel zij als onze zoon tegenwoordig evenwichtige, sociaal-voelende en verantwoordelijkeid dragende jonge volwassenen zijn.......
Dat maakt me nieuwsgierig hoe het de broertjes Prins I en Prins II vergaan is. Zijn zij misschien uitgegroeid tot tuig van de richel?
Of zou het kunnen zijn dat je niet altijd te snel met een oordeel klaar moet staan....
En de lavendel?
Gedurende de rest van die zomer heb ik nog wat terugknak-pogingen gedaan. In het najaar naar beste vermogen gesnoeid en gehoopt en gebeden. De volgende zomer was er wel lavendel, maar het woord haag om die te beschrijven was daarvoor niet meer geschikt. En zo hebben we wat voortgemodderd, verscheurd door twijfel en hoop. Het werd nooit meer was het was.
Nadat twee jaar geleden een kerende vrachtwagen over de laatste restanten van onze voormalige trots heengereden was, heeft Tim afgelopen zomer de boel geliquideerd. Hij heeft nieuwe lavendel geplant, waarvan er helaas een aantal door de droogte is afgestorven.
Dit voorjaar de afgestorven planten vernieuwen en hopen dat de kinderen van de gasten van de komende 5 jaar nurture laten prevaleren boven nature. Of andersom?
Terug naar de website
Geen opmerkingen:
Een reactie posten